Chocomelk met slagroom

Gebroken glas

Ik zit in de auto, omringd door een oorverdovende stilte. Met een intense concentratie en veel te perfecte make-up rijd ik richting een feestje. Mijn cadeau ligt stevig vastgesnoerd naast me; de laatste zorg is dat het van de autostoel glijdt voordat ik überhaupt de straat uit ben.

In de verte doemen felle lichten op, uitbarstend in een bonte mix van kleuren, terwijl jongeren hun maaginhoud op straat deponeren, vergezeld door een waaier van ondefinieerbare geuren. Ik parkeer mijn auto; dit moet de plek zijn.

Met een mix van angst en nieuwsgierigheid loop ik naar binnen, op zoek naar dat ene herkenbare puntje. Mijn blik valt op een bekende blonde haardos met felle blauwe ogen. Ze staat te dansen met mijn teddybeer? Misschien had ik beter niet kunnen komen, bedacht ik me, maar de menigte duwt me verder naar het dansende koppel. Ik verlies mijn evenwicht en struikel over een paar veters.

Gelukkig werd mijn val gebroken door warme handen en stevige armen. Een intense knuffel volgt. "Je bent er!" hoor ik zachtjes. Dromend, besef ik dat ik iets moet zeggen. "Tuurlijk ben ik er," antwoorde ik, een vrouw van mijn woord. Ruben neemt me mee de trap op, tussen de dansende jongeren door, tot we bij de vestiaire aankomen.

Mijn jas hang ik op en ik haal het pakje tevoorschijn, feestelijk ingepakt. "Gelukkige verjaardag! Ik hoop dat je het leuk vindt," riep ik uit. Hij neemt het aan en opent het strikje met zijn perfecte vingers. De geur van cacao vult de smalle gang. "Een mok met 'je bent de slagroom op mijn chocolademelk?' Zo lief," fluistert hij vol bewondering.

Maar plotseling verschijnt het blonde meisje naast hem. Ze loopt tegen hem aan? De mok valt uit zijn handen en scherven vliegen in het rond. Eén scherf beland in zijn been, pijn veranderd in paniek. Op afstand zie ik Ruben naar adem happen terwijl mensen zich om hem heen verzamelen. Actie was nodig, maar hoe? Het blonde meisje schreeuwt hysterisch en bezorgt hem, naast de glasscherf in zijn been, ook nog gehoorschade.

Nooit was ik goed geweest in sport, maar dit ging om mensenlevens. Ik moet een grote aanloop nemen, alle mensen uit de weg duwen, Ruben vastgrijpen en naar buiten sleuren. In mijn hoofd klinkt dat plan eenvoudig, maar in werkelijkheid moet ik eerst nog een gevecht aangaan met het blonde meisje, die snel vergat waarom ze zo schreeuwde toen ik haar per ongeluk in de armen van zo'n fitness-boy duw.

Ik grijp mijn kans en voel de warmte van zijn hand in de mijne. Het duurt even voordat Ruben zijn ademhaling onder controle heeft en weer rechtop kan staan. Duidelijk verzwakt leunt hij volledig op mij, en mijn troostende hand leidt ons naar buiten, waar we neerploffen tegen een muurtje. In het zachte maanlicht glinstert de scherf in zijn been. Gelukkig ben ik altijd voorbereid en vind naast de ultrazachte zakdoeken in mijn handtas ook een pincet - je weet maar nooit.

In mijn hoofd herhaal ik een lang vervallen EHBO-cursus en haal voorzichtig het stukje mok uit zijn been. Ruben blijft roerloos liggen. De pijn lijkt te zijn verdwenen en heeft plaatsgemaakt voor een golf van verdriet.