...

1

Kum gibi zaman akarken, takvimden yapraklar azalırken ben ne yapıyorum.
Bilmiyorum. Şu, ana yadigarı koltukta oturuyorum. İki gün sonra İstanbul'a otobüsüm vardı. Bırakacaktım evimi akrabamın eline bırakacaktım kendimi yaban eline.
----------------------------------------------------------------------
Sabah unuttuğum birşey var mı diye çantamı kontrol edip, ( ilkokullu olduğum yıllarda bile gıcırdayan) merdivenlerden usulca aşağı indim. Sanki acelem yokmuş gibi.
Kapıya doğru yönelmiş çıkacakken yengem iki eli belinde hafif şaşkın ve hafif kızgın bir yüz ifadesi ile bana seslendi.

-Uiy! Nereye gidersin öyle? Kahvaltı etmeden, yengenden amcandan hellalik istemeden.

-Aysel yenge sende biliyorsun, yetişmem gereken bir otobüs var.

-Sen ne diyorsun? Ben bu masayı boşuna mı hazırladım.

eliyle, kurduğu kahvaltı masasını gösteriyordu. Bir masaya bir de Aysel yengeye bakıp şöyle dedim;

-Sanırım biraz öyle ama yine de size afiyet olsun. Ben karnımı otogarda doyururum.

Bu söylediklerim Aysel yengeyi sinirlendirmiş gibiydi.

-Otogarda doyururmuş. Otur kız şuraya, saat kaç daha atur da ben sana çay koyayım. Amcanda iner birazdan aşağı.

Yengem haklıydı. Otobüsüm saat 13:00'de idi. Saat şu an yediyi gösteriyordu. Bi saat kahvaltı ve toparlanma. İki saat yol...en iyi ihtimalde saat 10'da otogara varardım.
Ben sandalyeyi doğru ilerlerken otoriter bir ses, o yöne bakmamı sağladı. Amcamdı.

-Aysel çayımı koydun mu?

Amcam, altmışlarında hafif tombul, iyiden iyiye ak düşmüş ve ortasından kelleşen saçları olan, sert bakışları ve kalın otoriter sesiyle kendisinden korkutan bir kişiydi. Kısacası babamın tam zıddıydı.

-Koydum Aslan efendi.

-Ooo! Eline sağlık Aysel, döktürmüşsün yine.

elleriyle sandalyeyi çekip, otururken bana göz ucuyla bakıp;

-Size de günaydın Eylül hanım.

cevap olarak başımı sallamak dışında birşey yapmadım. Kahvaltı sakin bir şekilde ilerliyordu fakat benim içimde bir endişe vardı.
...