უკვე რამდენიმე თვეა ფსიქიატრიულ საავადმყოფოში ვმუშაობ. ძალიან დამღლელი და რთული სამუშაოა.
აბა როგორია ამდენ ჭკუიდან შეშლილ პაციენტს გაუძლო? მუდამ კივიან, ამსხვრევენ და იფსავენ!! უცვალე ჩაფსმული საფენები ყველას! არაა ეს ადვილი საქმე.
ერთ-ერთ პაციენტს წამლები დავალევინე და ექთნებისთვის განკუთვნილ ოთახში შევედი.
ჩემი ორი კოლეგა სხვადასხვა თემებზე საუბრობდნენ.
- შეიძლება ფსიქიატრიული საავადმყოფოა, მაგრამ ზოგიერთი პაციენტი ძალიან სიმპათიურია! აი ძალიან მიმზიდველი!- მეორეც უცბად დაეთანხმა. როცა შევედი მე გამომხედეს.
ერთ-ერთმა უცბად წამოიყვირა.
- თინო! ისე რა ხდება შენსა და ნომერ 77 პაციენტს შორის? ძალიან განსხვავებულად უყურებ.- თითი ჩემსკენ გამოიშვირა და სმირკიანი ღიმილი აიკრა.
გაღიზიანებულმა შევხედე და სახე დავმანჭე.
- ეგ ძალიან საზიზღრობა და არაპროფესიულობაა.- სწრაფად გამოვტრიალდი. აპირებდნენ კიდევ რაღაც ერთქვათ მაგრამ გავაწყვეტინე.- საუბრის დასასრული!
დერეფანში გავედი და უბრალოდ სიარული დავიწყე. მათ გამო დასასვენებელ ოთახშიც ვერ შევდიოდი!
უკან მობრუნებას ვაპირებდი, როდესაც ერთ-ერთი პალატიდან ღრმა სუნთქვა შემომესმა.
ეს პალატა 77 იყო. შუშის კარებს მიღმა კარგად დავინახე ჯონგუკი, რომელიც აზიდვებს აკეთებდა.
- ორას ორმოცდა ათი, ორას ორმოცდა თერთმეტი...- ალბათ ჩემი მზერა იგრძნო. თავი ამოწია და ღიმილით ამომხედა. წამოდგა, კარებთან მივიდა და შუშაზე დააწყო ხელები.
- ექიმო აქ რამ მოგიყვანათ?- შემდეგ ჩემს ბარათს დახედა, რომლითაც პალატის კარებები იღებოდა.
- იქნებ შემოხვიდეთ და ნება მომცეთ თქვენით ვითამაშო?- ბოლომდე გაიღიმა.- როგორც წინა ღამეს...
~♡~♡~♡~
გავუკეთო მეორე ნაწილი? ღირს? იმედია ამ ძალიან ძალიან პატარა წარმოდგენით ისიამოვნეთთ💋💋
