Το Σύμπαν Μας Θέλει Μαζί [#ΤΣΜΘΜ][✔]

Κεφάλαιο 6

Τα σκυλιά ξεκινούν να γαβγίζουν και κατεβάζω αμέσως τα πόδια από το γραφείο μου. Τακτοποιώ τα χαρτιά καλύτερα με τον πανικό ξεκάθαρο στο πρόσωπο μου. Πετάγομαι όρθια και ανοίγω τα παράθυρα για να μπει καθαρός αέρας, να μαζεύω τα σκουπίδια από το πάτωμα για να φαίνεται το γραφείο ότι βρίσκεται σε καλύτερα κατάσταση. Ρίχνω τα μάτια στο ρολόι τοίχου και όπως πάντα ήρθε στην ώρα του. Έχω στην διάθεση μου τριάντα λεπτά πριν χρειαστεί να φύγω για τα γυρίσματα. Έχει κανονίσει πάλι καλά η Τζας να με παίρνουν μαζί κάποιοι τεχνικοί, οπότε δεν χρειάζεται να περπατήσω.

Κάθομαι στον καναπέ με πλάτη τα παράθυρα και κρατάω τα χαρτιά της εγκυμοσύνης στα μπούτια μου. Το τσάι παραμένει ζεστό και η γλυκιά μυρωδιά του τρυπάει τα ρουθούνια μου. Τελευταία μόνο αυτό είναι που μπορώ να πιω δίχως να θέλω να κάνω εμετό. Ισιώνω την πλάτη και βολεύομαι καλύτερα στην θέση μου, το ελαφρώς κρύο αεράκι να χαϊδεύει τον σβέρκο μου. Ακούω την εξώπορτα να ανοίγει και η καρδιά μου χτυπά σαν τρελή. Στα έξι χρόνια που δουλεύει για εμένα, πρώτη φορά αγχώνομαι τόσο στην παρουσία του.

«Έβελιν;» φωνάζει, μάλλον για να δει αν είμαι στο γραφείο μου ή όχι.

«Μέσα!» ανταποδίδω με τον ίδιο τόνο.

Η πόρτα ανοίγει και ο Τζάκσον μπαίνει μέσα. Σταματά απότομα και σηκώνει το φρύδι του με δυσπιστία. Κοιτάει μια το σερβίτσιο, μια εμένα, μια το καθαρό γραφείο μου. Ξύνει τον κρόταφο του χαμένος. Μου ρίχνει τα σκουρόχρωμα μάτια του και σουφρώνει τα φρύδια του. Του κάνω νόημα να κάτσει στον καναπέ απέναντι μου, το πρόσωπο μου σοβαρό. Μπορώ να διακρίνω την ανησυχία πλέον ακόμη και από τον τρόπο που μαζεύει το σώμα του την στιγμή που βολεύεται στην θέση που του έδειξα.

«Τι στο καλό συνέβη εδώ; Γιατί είναι τόσο καθαρά;» αναρωτιέται πρώτο πράγμα ο Τζάκσον, να παίζει με την βέρα στο δάχτυλο του νευρικά. «Έβελιν, έγινε κάτι; Δεν θυμάμαι να είναι τα γενέθλια μας».

«Πως είναι ο Τέιλορ, Τζάκι;» τον ρωτάω με ψεύτικο ενδιαφέρον, τα μάτια του να μένουν επάνω μου με τεράστια καχυποψία. «Ηρέμησε», γελάω, το φλιτζάνι κοντά στα χείλη μου. «Δεν σκοπεύω να σε απολύσω ακόμη».

«Ακόμη;» τρομοκρατείται εκείνος και βλέπω πόσο δεν βολεύεται στην θέση του, εφόσον κουνιέται δεξιά-αριστερά συνέχεια. «Έβελιν, μην μου πεις ότι ήπιες πάλι καμιά ληγμένη μπύρα και σε βάρεσε άσχημα».

«Δεν θα σε απολύσω ποτέ εννοώ», προσπαθώ να το σώσω, όμως είμαι πάρα πολύ αγχωμένη για να μην τα θαλασσώσω. Παρατάω το φλιτζάνι τσαντισμένη στο τραπέζι και του πετάω τα χαρτιά που κράταγα στα μπούτια μου, εκείνος να τα πιάνει στον αέρα. Κρατάει μια ερωτηματική έκφραση στο πρόσωπο του. «Είμαι έγκυος». Ακουμπώ τα δάχτυλα στο μέτωπο μου. «Είμαι απαίσια στο να ανακοινώνω νέα απ' ότι φαίνεται». Παίζω με μια τούφα από τα μαλλιά μου ναζιάρικα. «Πως θα το πω σε εκείνον άραγε;»