Sevgili ben, artık gerçekleri kabullenme vakti gelmedi mi?
Yine gece, yine yıldızlar, yine sesizlik ve yine sen evdeyim ve zifiri karanlıkta onunla birlikte oturuyorum. Ben konuşuyorum ve o yine beni dinliyor, birden gülmeye başlıyorum ve o yorgun bir şekilde sırıtmaya başlıyor sonra ben uyuyorum ve o uyandığımda çoktan gitmiş oluyor.
Okul biteli 10 dakika olmuştu ve kimse beni uyandırma zahmetinde bulunmamıştı. İğrenç bi okul günü geçirmiştim, gerçi değişen tek şey derslerdi onun dışında yine kimseyle konuşmadım, resim atölyesinde dizi izledim ve uyudum.
Okuldan koşar adımlarla çıktım ve spor salonuna gittim, aslında bu gün pek yapıcağım bi şey yoktu zaten spor yapasımda yoktu o yüzden sadece koştum.
Zaten düşünmek istemiyorsam iki şey yapardım ya uyurdum yada koşardım. Bu sefer koştum nereye koştuğumu bile bilmiyordum ki zaten ilerlemiyordum da.
Spor salonunun çıkışında yine onunla karşılaştık kim olduğunu bilmediğim ama küçüklüğümden beri tanıdım aynı şekilde nasıl tanıştığımızı bile hatırlamadığım ama kendimden daha çok değer verdiğim o çocuk. Ordaydı...
Biliyorum ilk bölüm pek iyi olmadı ama olucak ya umut var
