Parklar bir insanın umudu olabilir miydi ? Küçük kız , masum bir şekilde salıncak sırasının ona gelmesini bekliyordu. Beklediği saniyeler dakikalara dakikalar saatlere döndü, minik bacakları artık güçsüz düşmüş bekleyemez hale gelmişti. Hava kararmak üzereydi artık sıra ona gelmişti çünkü parkta kimsecikler kalmamıştı. Büyük bir sevinçle saatlerdir beklediği salıncağa bindi , güçsüz bacaklarını kullanarak kendini geriyor doğru kaldırdı ve ayaklarını havaya kaldırdı. Kendini var gücüyle sallamaya çalışıyordu fakat bir türlü beceremiyordu, artık pes etmişti. Başı önünde yavaş yavaş bir ileri bir geri gidip geliyordu, kafasını hafif bir şekilde havaya kaldırdı. Tam karşısında ona doğru bakan kumral , gözleri adeta toprağa benzeyen bir erkek çocuğu vardı. Erkek çocuğu yavaş adımlarla ona doğru yaklaştı , yanındaki salıncağa oturdu ve kızı izlemeye başladı. Kız neden ona baktığını anlayamamış olacak ki “Neden bana bakıyorsun?” diye sormuştu, erkek çocuğu bu soru karşısında ne demesi gerektiğini bilmiyordu . Telaş yapmış bir şekilde kekeledi “Şey seni sallamamı ister misin?” o saniye çocuğun peltek olduğunu anlamıştı. Kız çocuğu bu teklif karşısında çok sevinmişti, gözlerinde birer çift yıldız belirdi . Hızlı bir şekilde kafasını salladı, erkek çocuğu hemen olduğu yerden kalktı ve kız çocuğunu sallamaya başladı. Erkek çocuğu salıncağı var gücüyle içtikçe kız gülüyordu ve bu çocuğun çok hoşuna gidiyor olmalıydı ki kız her güldüğünde salıncağı daha da hızlı itiyordu. Küçücük bedeni halsiz düşmüştü fakat o kadar mutluydu ki bunun farkına varamamıştı . Bir süre sallandıktan sonra salıncak durdu , erkek çocuğu kıza doğru geldiği sırada genç bir kadın erkek çocuğuna seslendi “Kaan hadi annecim gitmemiz gerekiyor” kız çocuğu anlamayan gözlerle kadına doğru baktı. Erkek çocuğuna döndüğünde “Seni bir daha görebilecek miyim?” diye sordu , sanki az önce kahkahalar atan onlar değilmiş gibi ikisi de mutsuzdu . Kız arkadaşını tekrar göremeyeceğini anlamıştı, oysa ki o onun tek arkadaşı oydu . Kız çocuğu üzgün bir şekilde eve geri döndü , her gün aynı saatte parka gidip erkek çocuğunu beklemeye başladı fakat gelen kimse yoktu. Artık umudunu kesmişti.
