Bembeyaz perdemden masmavi gökyüzüne bakıyordum.Güneş tüm parlaklığıyla odama ışık saçıyordu.Çok heyecanlıydım.O gün içimde hem bir tuhaflık hemde huzur vardı.İnanılır gibi değildi çünkü 15 yıldır görmediğim en yakın arkadaşım sonunda çalıştığı o lanet olası şirketten izin alıp beraber koştuğumuz dağlara, bayırlara, hayvan dışkısı kokan patikalara geri dönebilmişti.Yani faha yoldaydı ama birkaç gün sonra burada olurdu.
Ona kalması için bir oda hazırlamam gerekiyor-
du.Tabi ki de bizim evde kalacaktı çünkü onu başka bir yere gönderemezdim.Defalarca kasabanın misafirhanesinde kalmak için ısrar etti ama bunu kabul etmedim.Aceleyle saçlarımı topuz yaptım.Evimizde boş bir oda vardı.Çok tozlu karanlık bir yerdi ama burayı bir peri odasına çevirmem uzun sürmezdi.Hemen işe başladım ve zamanın nasıl geçtiğini anlayamadım.Işlerimi bitirdiğimde güneş batmak üzereydi.Babam eve dönmüştü.Marangozluk yapıyordu ve bu bi azı geçindirmek için yetiyordu.Annem ben küçükken ölmüştü ve yüzünü bil hatırlamıyordum.Babam hep güler yüzlü, şefkatli ve etrafına nurlar saçan biri olduğunu söylerdi.Onun nasıl birisi olduğunu bilmiyordum ama ona bazen öyle ihtiyacım oluyordu ki...
Babamın geldiğini görünce yemek yapmak için mutfağa koştum.Dolapta pek birşey yoktu yalnızca dünden kalmış olan çorba vardı.Çorbayı alıp hızlıca ısıttım.Yemeğimizi yedik ve ben yukarıya odama çıktım.Birkaç dakika sonra aşağıdan sesler geliyordu.Babam birisiyle konuşuyor olmalıydı.Aşağıya indiğimde babam aceleyle eşyalarını topluyordu.Ona ne olduğunu sorarcasına baktığımda "Tatlım çok acil bir işim çıktı ne olduğunu bende anlamadım.Aslında böyle bir planım yoktu.Arkadaşın gelince birlikte kalırsınız ve bende birkaç güne dönerim diye umuyorum.Ka-
pının önündeki erzaklar size ben dönene kadar yeter.Gelirken bol erzak ve herzamanki gibi en sevdiğin tatlıdan getiririm.Başka kasabalardan dönerken hep sana getirirdim ya. " hafifçe gül-
dü.
"Baba şimdi mi yola çıkıyorsun?"
"Evet tatlım"dedi, valizini araba ya yerleştirdi ve benimle vedalaştıktan sonra karanlık sislerin içinde kayboldu.Hani öğün içimde bir tuhaflık vardı dedim ya çünkü sanki birinin sabahtan beri bizi dinlediğini düşünüyordum.Belki yanılıyordum dağın başındaki evde olanları kim dinleyecekti ki.Ya da dağın başındaki bir ev o kasabada gözlemlenecek en iyi yer olmayacaktı?
Kimse yoktu sonuçta.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
MUTLULUĞUN KANI
AdventureYıl 1988 O günde yine sıradan bir gündü.Sadece bir özelliği vardı.Tek farklılık en yakın arkadaşımın çok uzaklardan gelmesiydi.Dediğim gibi yine çok sıradandı ta ki o lanet canavarların kasabamıza geldikleri güne kadar.BİLİYOR MUSUNUZ şuan bu satırl...
