Rahat olmayan yatağımda bi o yana bi bu yana dönüp duruyordum. Kalkma saatimiz yakındı ama yataktan çıkasım yoktu. "Işın kalk hadi seni mi bekleyeceğiz akşama kadar!" Beni hiç bir zaman sevemeyen Hatice teyze kolumu morartırcasına sıkmıştı. Yıllardır bu yetimhanede çalışıyordu ve artık çocuklara sabrı kalmamıştı.
Annem ve babamı 3 yaşımdayken araba kazasında kaybetmiştim. Durumumuz ortaydı. İhtiyaçlarımıza yetiyordu fakat babam bunla yetinememiş büyük şehirde bir dükkan açmayı kafasına koymuştu. Biraz para toplamıştı gideceğimiz yerde bize yetecek kadardı. O gün annemde babamda çok hevesliydi yola yeni bir hayat için çıkmıştık sonuçta. Sabah erkenden kalkıp yola çıkmıştık 12 saatlik yolun yarısından çoğunu tamamlamıştık saat gece 2 3 civarıydı. Babam bir an önce oraya varmak istediğinden hızlı gidiyordu. En son hatırladığım annem yavaşla desede babama söz geçirememiş çok geçmeden bi tıra çarpmıştık. Annem ve babam ön koltukta olduğundan tırın altında kalmıştı ve oracıkta hayatlarını kaybetmişlerdi. Tır benim olduğum bölgeyi altına alamamış kurtulmuştum. İkisini birden o gün kaybetmiştim ben...
Çarpan tır yurt dışından madde taşıyan bir araçtı. Arkasında güçlü bir liderleri vardı. Adam rahatlıkla kurtulmuştu zoruma gidende buydu o adam suçunu çekmemişti!
Yatağımdan kalkıp yerdeki terliklerimi giydim. Pijamam ince olduğundan yatağımın ucundaki hırkayı alıp üstüme geçirdim. Zaman kaybetmeden yemek haneye ilerledim. Geç kalırsam akşam yemeğinden önce bir şey yiyemiyordum.
Burada konuştuğum kişide yoktu herkes nefret ederdi benden. Ee sonuçta bir zamanlar az zorbalık yapmamıştım. Annemle babamın acısını buradaki çocuklardan çıkarmıştım. Şimdi 17 yaşındaydım ve burdan çıkmama bir sene vardı. Önceden pek çok kez kaçmayı denemiştim fakat hepsinde ikinci kattan düşerek bir yerimi kırmıştım. Bu gecede deneyecektim! 8 ay daha kalmaya tahammül edemezdim.
Tabağıma yurdun berbat yemeklerinden koyup boş masalardan birine yerleştim. Güzelce yemeğimi yiyip herkes uyuyana kadar zaman geçirmeye çalışacaktım. Yanımda hisettiğim hareketlilik pekte rahat zaman geçiremeyeceğimi çoktan belli etmişti. "Vay Işın'da burdaymış beyler!" Ali beklemeden elimi omzuna attı. Neyse sakindim bugün akşam burdan kurtuluyordum! Kimseye bulaşmayacaktım. "Aa çok sevdiğim kardeşim görmeden günümün aymadığı arkadaşım nasılsın!?"Ali bu sakinliğime afallamış olacaktı ki kaşları çatıldı. "Lan bunun bu sakinliği hayra elamet değil ben diyeyim." Azra'nın dediğiyle gözlerimi devirdim. Ona neydi be benim ne yapacağımdan. Hep gıcık olmuştum bu kıza zaten. "Sizi pekte ilgilendirdiğini sanmıyorum ve o soruyu yöneltiyorum. Sizene amına koyayım?" Ali gülmeye başladığında bu son sabrım oldu artık. Eh fazlaydı bile.
Sağ elimdeki çatalı sertçe tabağıma bırakıp Ali'nin sol kolunu kavradım ve çevirip kendimle beraber arkasına geçtim. Sağ elimiyse bekletmeden boynunun arka tarafını kavrayıp sertçe yemek masasına bastırdım. Kafamı geriye doğru atıp güldüm. Bu defa eğlenen bendim! Yanındaki arkadaşlarından hiç biri kalkıpta bana engel olmamıştı. Korkarlardı benlerden kendilerine göre uzun ve birazda yapılı kalıyordum sonuçta. "Lan tamam valla özür dilerim sıkma şu boynumu artık!" Gülmeyi kesip kolunu olabilirmiş gibi biraz daha sıktım. Kulağına eğilip nefesimi oraya verdim. Bu hareketim tüm vücudunu ürpertmişti. "Bugün kimse bana bulaşmayacak mutlu günümde birilerini vurupta morelimi sikmek istemiyorum." Masadaki yeşil gözlerini bana çevirdiğinde sırıttım. Kafasını aşağı yukarı sallayıp beni onayladığında boynundaki ve kolundaki ellerini çekip serbest bıraktım. Kolunda tuttuğum yer beyaz teninden dolayı çabucak kızarmıştı. Haketmişti sonuçta bana bulaşılmayacağını kendisiyle beraber herkes biliyordu fakat Ali biraz arsızdı. Tekrar sandalyeme yerleştiğimde yemeğime kavuşmanın sevinciyle sırıttım. Elime çatalı almadan önce hepsine gitmesi için elimi salladım. Bunu anlayıp hemen toparlanıp kalkmışlardı. Tek kalmanın verdiği huzurla derin bir nefes çekip tekrar yemeğime döndüm.
