Delete.

Untitled Part 1

 Είμαι μέσα στο πλήθος,και χορεύω.Νιώθω τόσο ωραία μετά από καιρό. Τα μαλλιά μου ξέφρενα χορεύουν και αυτά μαζί με το υπόλοιπο σώμα μου. Γελάω,γελάω με την ψυχή μου επιτέλους μετά από τόσο καιρό. Οι φίλες μου το καταλαβαίνουν και χαίρονται και αυτές,γελάνε και αυτές μαζί μου και μοιράζονται την χαρά μου.

Νιώθω το στόμα μου να έχει ξεραθεί,ενημερώνω τους δικούς μου ότι πάω να πάρω νερό.Με συνοδεύει ο Γιώργος. ''Για λόγους ασφάλειας'' μου είπε χαμογελώντας. Γλυκό εκ μέρους του. Περπατάμε και προσπαθούμε να βγούμε έξω από τον κόσμο,καθώς με κρατάει με το αρκετά μυώδες χέρι του για να μην με χάσει. Όλοι κουνιούνται στους ρυθμούς της μουσικής χρωματισμένοι από την κορυφή ως τα νύχια. Καταφέρνουμε να βγούμε προς τα έξω . Νιώθω ανέμελη και χαρούμενη. Με τον Γιώργο συζητάμε για πολλά,κάλο παιδί.''Αλλά δεν είναι σαν εκείνον '' μου υπενθυμίζει το υποσυνείδητο μου και εγώ αμέσως απευθύνομαι στον εμφανίσιμο άντρα που με συνοδεύει,ώστε να μην με αφήσω να κυλιστώ σε σκέψεις για εκείνον.

Φτάνουμε στην τεράστια ουρά για νερό,προχωράμε γρήγορα αγοράζουμε τα νερά μας και επιστρέφουμε αργά και χαλαρά πίσω. ''Κοπελιά κάτι σου έπεσε'' ακούω μια γνώριμη φωνή να μου φωνάζει. Δεν υπάρχει περίπτωση. Σφηγκω το χέρι που με κρατάει για να πάρω δύναμη,με κοιτάει απορημένος εξαιτίας της έκφρασης μου. ''Κοπελιά,το πορτοφόλι σου!'' μου ξανά φωνάζει και τον νιώθω πιο κοντά. Ο Στέφανος. Παίρνω μια βαθιά ανάσα και γυρνάω ολόκληρη για να τον αντικρίσω. Τα μάτια μας βρίσκονται σε επαφή και μπορώ να διακρίνω την έκπληξη στα μαύρα μάτια του. Έχει μείνει ο ίδιος από τότε που είχα να τον δω, σε αντίθεση με εμένα που έχω ρέψει με αποτέλεσμα να φαίνομαι αδύναμη. Νιώθω το στομάχι μου να καίει και τα μάτια μου να βουρκώνουν. Θέλω να πέσω στην αγκαλιά του και να του πω πόσο μου λείπει. Θέλω να αγκίξω το ανοιχτόχρωμο δέρμα του με τα ακροδάχτυλα μου,να μπερδέψω ολόκληρη την παλάμη μου στα μελαχρινά του μαλλιά και να πιέσω τα σκασμένα χείλη μου πάνω στα δικά του ζουμερά και ροζ χείλη του. Μου λείπει τόσο η γεύση τους,μου λείπει γενικά εκείνος.Το να είναι μπροστά μου τόσα λίγα μέτρα μακριά μου και να μην μπορώ να τον αγγίξω με κουράζει ψυχικά.

Κοιτάζει τον Γιώργο με ένα βλέμμα απέχθειας στρέφεται σε εμένα καθώς τον βλέπω ανέκφραστο να σκύβει ''Την επόμενη φορά να προσέχεις πιο πολύ τα πράγματα σου'' μου λέει ψυχρά λες και δεν με ξέρει,λες και δεν ζήσαμε ό,τι ζήσαμε μαζί. Λες και δεν αγάπησε ποτέ του. Στρίβει και γυρνάει πίσω στην παρέα του. Έχω μείνει άφωνη και στα μάτια μου κυλάνε δάκρυα.

Κλίνω τα μάτια μου δυνατά για να μην τον δω να απομακρύνεται,δεν αντέχω αυτή την ψευτιά μεταξύ μας. Μένω εκεί ακίνητη με τα δάχτυλα μου να είναι ακόμα μπλεγμένα με τα χέρια του φίλου μου. Νιώθω ότι πνίγομαι και οι λυγμοί μου γίνονται πιο δυνατοί.Πως καταλήξαμε έτσι; Τον θέλω δίπλα μου. Αλλά δεν γίνεται,με πλήγωσε και ακόμα με πληγώνει με τις πράξεις του.Εκείνος είναι μια χαρά ,έτσι λέει τουλάχιστον. Την θέση μου την έχει πάρει άλλη,με την οποία με απάτησε. Πως μπόρεσες ρε Στέφανε; Να τα διέγραψες όλα έτσι; Τόσο απλά!Φαίνεται πως ο κόσμος λειτουργεί με τη λογική του delete, χωρίζεις και αυτομάτως ξεχνάς τον άλλον, σταματάει να σε ενδιαφέρει. Έτσι θα κάνω και 'γώ, κάτι δε θα ξέρει ο κόσμος;