Seni özlemiyorum artık biliyormusun,
imkansız aslında çünkü hepsi yalan. Kendimi avutmak için kendi kendime 'özlemiyorum' diyorum ama olmuyor işte, bugün gibi. Bugün'de olmadı. Bakarsam gecen gecelere hiçde olmadı, olmayacakta hiçbir zaman.
Sen bilmiyorsun ama seni içimde taşıyorum sanki çantama atmıştım ve seninle geziniyorum. Ben neredeysem sende oradasın. Bazen atmak istiyorum seni cantadan, içimden, belasın çünkü. Attım deyincede, umursamıyorum deyincede, üzülüyorum. Kendime üzülüyorum!
Seni neden sevdim, neden unutamıyorum, neden! Senin hatağın yüzünden, senin yüzünden ben çile çekiyorum. Sen yaptın, senin hatağın ama...ama o cezayı ben cekiyorum sen değil.
Bilmem neredesin şimdi, bilmem ne yapıyorum, bilmekte istemiyorum ama...ama sen iyisin anladım! Senin rahatını, mutluluğunu kimseler bozmadı! Olan bana oldu ve ben izin verdim buna! Senin için! Sen yanma, sen cezalandırılma diye...ben kendimi bu ateş'e attım. Kendimi isteyerek yaktım...bitirdim.
Şunu bilki; Evet, dün, dün pişmandım yaptıklarıma, ama bugün, BUGÜN değilim...ama sensin. Değilsende olacaksın!
Dün ben kaybettim, ben üzüldüm, lakin sen yarinden itibaren sen kaybedeceksin. Artık oyunun sonuna geldik. Son gülen iyi güler demişlerdi. Çok az kaldı senin dönmene. O yıllardır çalınmayan kapı zili seni bekler. Görelim bu sefer kim kapıdan çıkamayacak.
