Odmiana przez przypadki imion i nazwisk z uniwersum Harry'ego Pottera

Uwaga -> na końcu pomocna ściągawka

ALE NAJPIERW KRÓTKIE PRZYPOMNIENIE!

Przypadków gramatycznych w języku polskim jest siedem:

1) mianownik

- odpowiada na pytania: kto? co? (to jest).

Przykładowo: to jest Severus Snape, największe ciacho w Hogwarcie.

2) dopełniacz

- odpowiada na pytania kogo? czego? (nie ma).

Używany jest przede wszystkim w przeczeniach (np. nie kocham Albusa Dumbledore'a) albo w relacjach przynależności (np. kotka Argusa Filcha, różowe majki Dolores Umbridge, uroczy uśmiech Harry'ego Pottera, śmierdzące skarpety Draco Malfoya).

3) celownik

- jego pytania to komu? czemu? (przyglądam się).

Łączy się m.in. z czasownikami takimi jak dawać, mówić, sprzedawać, oddawać, pomagać, obiecywać, dziękować czy przyimkami: dzięki, przeciw, wbrew, ku.

Np. postawiłem Neville'owi Longbottomowi trolla.

4) biernik

- odpowiada na pytania kogo? co? (widzę), np. widzę przystojnego Severusa Snape'a, spoliczkowałem Evana Rosiera.

Wiele czasowników wymaga użycia biernika, jednak po zaprzeczeniu rząd zmienia się na dopełniaczowy:

Słyszę (kogo, co?) Hermionę Granger.
Nie słyszę (kogo, czego?) Hermiony Granger.

Przyimek przez zawsze łączy się z biernikiem, np. mam wyrzuty sumienia przez Minerwę McGonagall, nie wyspałem się przez Toma Riddle'a.

5) narzędnik

- jego pytania to z kim? z czym? (idę), np. idę na piwo z Syriuszem Blackiem, idę na randkę z Harrym Potterem.

Przede wszystkim służy do określania narzędzia (nożem, piórem, różdżką)

lub środka transportu (samochodem, miotłą, świstoklikiem, Błędnym Rycerzem)

albo do wskazywania, czym się interesujemy (interesuję się lataniem, eliksirami, horkruksami)

lub kim jesteśmy (jestem Severusem Snape'm - gburem, jakich mało).

6) miejscownik

- odpowiada na pytania o kim? o czym? (myślę), np. podczas obiadu myślę o Ronie Weasleyu i jego miłości do kurczaka.

7) wołacz

- jako jedyny nie ma pytania. Stosowany jest w zawołaniach, bezpośrednich zwrotach, np. Severusie, jak pięknie dziś wyglądasz!

KIEDY APOSTROF?

Apostrofu używamy w odmianie NAZWISK w przypadku, kiedy końcówka nazwiska w mianowniku liczby pojedynczej jest niema (nie wymawiamy jej), np. Goyle - Goyle'a, Dumbledore - Dumbledore'a, Lestrange - Lestrange'a, Snape - Snape'a, Riddle - Riddle'a.