Bazen bildiğinizi düşündüğünüz sorunları bilmediğinizde ne hissederdiniz...
Ahh doğru kim neyi bilir ki biz insanlar sadece üzmeyi kırmayı biliriz.
Belki onuda bilemeyiz sadece doğar büyür ölürüz...
Kim var ki uğruna canınızı verceğiniz kimse insanlar gelip geçicidir.
Bu hayatta kendimiz dışında herkes bulanık dostunuz aileniz sevgiliniz bile bulanık bir dünyada tek aydınlık noktam...
Ellerini ellerime kilitlemişti o gün...
Buz gibi ellerim onun sıcacık ellerı arasında ısınıyordu. Yüzünden asla düşmeyen sırıtışı ses tonu her birini kafama kazıyordum.
Ah, kafama değil ruhuma işlemiştim ben onu ruhum çiziklerden resim olusturuyordu kanıyordu ama acımıyordu onun dokundugu heryerimde yeniden karanfiller açıyordu. Loş ışık yüzüne vururken.
Gözlerini gözlerimle buluşturdu...
Işıkta bal rengine kaçan kahverengi gözleri şu ana kadar gördüğüm en güzel gözlerdi çogu insan sadece adını bilirdi belki onun. Kimse bilmezdi kokusunun en derin olduğu yeri. Sigaraya karışmış koyu tarçın kokusu tenine çok yakışıyordu.
Ellerinı kumral saçlarıma doğru çıkarıyordu...
Titriyordum, nedenini bilmediğim halde onun her dokunuşu fırtına etkisi yaratıyordu içimde soğuk bedenim küçük bir çoçuk gibi titriyordu. Merak dolu bakışlarından belliydi anlamışti ellerini çekmişti şaçlarımdan titreyen ellerime dokunmuştu.
