ZAMAN BİSİKLETİ

(:2.Bölüm:)

Ertesi gün uyandığımda annem ,babam ve Çağla konuşuyorlardı. Ben de ne konuştuklarını merak ederek yanlarına gittim. Tam içeri girccekken Çağla dışarı çıktı. "Neler oldu?" diye sordum ona. Ama o üzgün bir şekilde odasına doğru ilerlemeye devam etti. Artık olanları öğrenmek istiyordum. Zaten olanları öğrenmek en büyük hakkımdı.
Annemlerin yanına gittim. Tam içeri girecektim ki, annem şöyle dedi:
-Artık yolculuğa çıkmamanız gerektiğini düşünüyorum. Çünkü size bişey olmasından korkuyorum.dedi. Anneme inanamıyorum. Çünkü bu zamanda yolculuk fikri onundu. Şimdi nasıl olurda fikrini değiştirir. Şu anda anneme çok kızgındım. Derken babam da şöyle dedi:
-Ama tatlım bu fikir senindi. Şimdi çocuklara nasıl söyleriz bunu. Hiç çocukların duygularının ne olabileceğini düşündün mü?dedi. Ben de babamdan yanaydım. Bu sefer annem şansını kaybetti. Tam içerisini dinlerken galiba beni fark ettiler birden babam kapıyı açtı ve ben babamın ayaklarının dibine düştüm. Babam;
-Sen kapıyı mı dinliyordun?
Deyince bende zaman kazanmak için:
-be ben mi? Demiştim. Sonra ben babama
-Baba hadi Çağla ile seni bekliyoruz. Dedim. Babam ardından:
-Artık yolculuğa çıkmicaz. Dedi. Ben şok oldum. İçerideki güçlü ,azimli ve söylediğinin arkasında duran bir baba göremiyorum artık. Acaba annem babama bir büyü falan mı yaptı diye düşünmeye başlamıştım ki annemin sesiyle irkildim hadi kızım bana yardım edin de kahvaltı hazırlayalım
Dedi ben çok şaşırmıştım çok sakindiler. Odama ve gittin çağla'ya söyleyecektim ki baktım çağla odada yok bir baktım bisiklette yerinde yok babama söyledim. Babamla birlikte hemen çağla'yıa aramaya başladık çağla'ya aradım telefonu evdeydi bir de baktım ki Çağla bisikletle geri döndü babam çok kızmıştı habersiz gittiği için sonra babam bisikleti bodruma götürdü.

Çağla'ya kızdım hepsi onun yüzünden di bisiklete binip gitmeseydi babamda bisikleti bodrum'a götürmezdi çağla üzgün bir şekilde odasına girdi ağlıyordu sesi dışarıya kadar geliyordu ben de üzülmüştüm yanına gidip teselli etmek istedim ama kapıyı kilitlemişti kapıyı tıklatarak kapıyı açmasını söyledim ama açmadı benden uzak dur hepsi benim yüzümden diye bağırıyordu annemle babama söyledim babam kapıyı açtırdı yanına girdi onu teselli etti çağla dışarıdaydı kahvaltımızı yaptık sonra yürüyüşe çıktık babam bize her şeyi anlattı konuştuklarını, neden yolculuk yapamayacağımızı.

çağla ve ben üzülmüyorduk. babamdan özür dileyerek eve döndük annemden de özürdiledik ve son bir kez gitmek istediğimizi söyleyince annem de:
-Tamam ama sadece bir kez. Demişti. Çok teşekkür ettik ve babamı da alarak son kez bisiklete bindik. Babam geriye çevirdi ve geçmişe yani dinazorlara gittik. Ben ve çağla bir hayvan fotoğrafı çekmek için babamdan izin alarak biraz dolaşmaya çıktık. Bisiklete döndüğümüzde bisiklet yerine parçalar vardı ve babam ortalarda yoktu. Çok korkuyorduk. Derken arkadan babam geldi. Babama bisikletin yerini sorduk. Babamda parçaların olduğu yeri gösterdi. Bizde ona:
-Baba bu bi şaka dimi. Gerçek bisikleti sakladın dimi, dedik. Babam hüzünle başını salladı. Biz babamın arkasındaki dinazoru gördük. Babam da bize:
-Bana neden öyle bakıyosunuz. Dedi ama tam önüne dinazor salyası düşünce bir çığlık attı. Ama biz Çağlayla bir kahkaha attık ki görmeliydiniz.:)