KOMİSERİM TAEKOOK

0,3

  iyi okumalar

TAEDEN

Yaklasık 10 dakikadır yanyana hiç konuşmadan duruyorduk. Ben yine düşüncelerime dalmıştım. O ise sessiz bir şekilde sessizliği dinlemişti.

Neden yanıma geldi bilmiyorum. Gerçi merak etmiyor ve sebepte aramıyorum. İstediği kadar burada kalabilirdi.  Bir cinayete sebep olanları bulmak zorunda kalmasaydım bende aynı şekilde burada kalabilirdim.

Düşüncelerimi yeterince topladığımı kanaat getirerek arkamı dönüp hareketlendim fakat bir kaç saniye bile geçmeden kolumda tutup beni engelledi ardından karşıma geçti.

"Komiserim geçmişte ne yaşadığınızı bilmiyorum ama yoongi seonbeamin (kıdemlimin) dediğine sinirlendiğinize göre atlatamadığınız ve kabullenemediğiniz bir geçmiş olmalı anlıyorum sizi. Fakat ekibinize karşı neden böyle davrandığınızı anlamıyorum.  Onlar size karşı çok sabırlı ve iyi davranıyor onlar sizin bu davranışlarınızı haketmiyor." Konuşmasına ara verip biraz durdu ben hâlâ suskun bir şekilde konuşmasının bitmesini bekliyordum. Hangi sıfatla bana karşı bu konuşmayı yapıyor anlamış değildim.

"Buraya geldiğinizde ne kadar pişman olduğunuzu gördüm. Sizde onları önemsiyorsunuz" bana teselli mi vermeye çalışıyordu?

"Jeon ne diyosun sen. Sencede bu konuşmayı yapan senin" işaret parmağımı göğsüne uzatarak demiştim. Ardından devam ettim "benim hayatımda bir vasfın varmıda bana karşı bu düşüncelerini söylüyorsun" dediğimde cümlelerini ağzına tıktığım için küçük bir şok yaşamıştı.

"Biliyorum beni ekibinizden bir parça olarak bile görmüyorsunuz. Fakat size  karşı medeni bir şekilde konuşmamın ardından yaptığınız bu davranış sizce doğru mu?"

Bu dedikleriyle az önce sakinleşen ben yine sinirlenmiştim. Sinirden gülerek "doğru yada değil Jeon senin bu düşüncelerini umursamıyorum"

"Peki o zaman düşüncelerimin sonunu bekleyin o zaman ne yapmak istiyorsanız yaparsınız" şuan bu dediğinden sonra gitmem gerekiyordu fakat nedensizce düşüncelerini dile getirmesini bekledim. O ise gitmememe karşı gülümseyerek:

"Geçmişin ne denli zorlu olduğunu bilirim heleki yaşadığın o acı verici olayların bize yarattığı korkuyu, endişeyi, duygusuzluğu ve nefreti... Bu duygular belki hiç bırakmayacakmış bir şekilde peşimizden koşarlar. Bizde onlardan asla kurtulamayacağımızı düşünürüz. Fakat biz insanlar o duygulardan kurtulabilrceğimizi bilmiyoruz. Sadece istemek o duygudan kurtulmak için sadece istememiz gerekiyor. Geçmiş geçmişte kaldı o gün bir daha gün yüzüne çıkmayacak o gün ne yaşandıysa bir daha tekrarlanmayacak peki peşimizden neden öyle koşuyorlar. Bunlar elbetteki  atlatılabilmesi kolay şeyler değil  fakat ilk baş kendinize 'geçmişi atlatmam' gerektiğinizi inandırmanız gerekiyor."

Uzun bir konuşma yapmıştı neden bana karşı böyle bir konuşma yaptı bilmiyorum. Gerçi her türlü merakta etmiyorum. Bana karşı öneride bulunması aynı nasihat verici bir şekilde konuşması bana gülme isteği uyandırdı birden kahkaha atmaya başladım.

Benim kahkahama karşı ilk olarak bir tepki vermedi sonrada kaşlarını çatıp sinirle konuşmaya başladı.

"Konuşmamda komik bir durum göremiyorum" demişti bende zar zor gülmemi durdurarak konuşmaya başladım.

"Komik bir konuşma yapmadın zaten" hâlâ gülme isteği olduğu için bunları söylerken sırıtarak konuşmuştum.

"Peki neden güldünüz?" Dedi meraklı bir ses tonuyla

"Bu konuşmayı bana yaptığın için" hâlâ sırıtıyordum. Ama o inanamaz gözlerle bana bakıyordu işaret parmağıyla kendini gösterip:

"size karşı iyi davranmaya çalışıyorum fakat siz bana karşı hiç cana yakın davranmıyorsunuz" söylediği şey kaşlarımı çatmama ve ciddi bir şekilde ona bakmamı sağladı.