bomboş, ellerinde var kocaman bir hiç
yalnız, aynadaki yegane görüntü sessiz
zayıf, iradesi kutuda kalan son kibrit
en arkada, koltukların en sonunda,
en iyi izleyici ve en etkisiz kişi
zihninin içinde çalan gürültülü bir saz
öylesine nefret ediyor ki şahsından
her teli ayrı çalıyor kafada
oluyor, her seferinde güçlü bir bıçak
kendi hayatında bile başrol olamayan bir kişi
kelimelerle arasını çoktan kaybetmiş bir aziz
sağda solda yokulup giden tüketilmiş bir inci
ancak o çoktan yitirilmiş mahzun bir aciz
şahsına ait olan tek şeyi, ölüm
son anında bile zihni hala düğüm
kendine yaptığı bu benzersiz zulüm
hayatını oluşturan büyük bir bütün.
