//Hayranların Arasında\\ MYG°

Final?

"hadi anne sende gel!"

"geliyorum bebeğim"

Tekrar önümdeki deftere döndüm, kelimeleri yazarken dolan gözlerimi engellemeye çalışıyordum aynı zamanda.

içeride oynayan miniğim ve sevgili eşim'e benden bir hatıra olsun diye bu deftere yazdım herşeyi en başından. Ağlayarak, gülerek yazdığım sayfalar oldu elbette ama yaşarken her birinde inanılmaz duygular yaşadım. Daha fazla uzatmayacağım. Eğer bu defteri okuyorsan, ruhum çoktan uçup gitmiştir bulutların üzerine. Size söylemediğim için özür dilerim ama günlerinizi benim için üzülmek yerine benimle mutlu bir şekilde harcadınız. Mutlu olun ve ağlamayın. Bana kızma lütfen yoongi'im üzülmenizi istemedim. Peki sorun ne miydi?

...

"bayan min bu hastalık ağır ve yenmeniz çok zor ama elimizden geleni yapacağız"

"sorun değil doktor, deneyeceğiz olmazsada kaderime boyun eğeceğim"

Doktor üzgünce başını eğdi ve elindeki rapora bakmaya devam etti.

"lütfen herhangi bir yakınıma söylemeyin, bu benim için önemli"

"siz nasıl isterseniz, ilaç kullanmamakta kararlı mısınız? "

"kullanmayacağım, iyi günler dilerim"

Yavaşça kapıya yöneldim ve mutlu ifademi aldım.

"sizede"

Kapıyı açıp bekleme yerinde endişeli bir şekilde oturan miray, yoongi ve minik kızım ji-ah'ın yanına doğru yaklaştım. Beni fark edince hemen yanıma geldiler ve soru sormaya başladılar. Hepsinin sorusu bittikten sonra biri elimi tuttu oraya baktığımda ji-ah olduğunu gördüm ve kucağıma aldım.

"anne ne oldu? Neden gittin?"

"bir şey yok kızım, hadi eve gidelim"

Gülümseyip minik kollarını bana sardı. Yürürken aklımdan sürekli düşünüyordum. İçim hiç bu kadar acımadı, acıyamazda. Bu kızı annesiz nasıl bırakırım ben? Üvey annesi olursa ona kötü davranırsa ya? Ama onun için ölmeyeceğim. Arabanın önüne geldiğimizde arka kapıyı açıp ji-ah'ı çocuk koltuğuna bıraktıktan sonra ön koltuğa oturdum. Beynim yine bana düşündürmeye başladı kötü şeyleri. Peki miyeon, miray, Jungkook, jin, hoseok ve diğerleri onlar ne olacak? Benim yüzümden fazlasıyla yıpranacaklar.. Arabayı süren yoongi'nin sesi ile kurtuldum düşüncelerimden.

"ne olmuş? Dalgınsın"

"birşey yok canım"

"unnie eve gidince seninle konuşalım mı?"

"gerek yok, iyiymişim birşeyim yokmuş"

"tamam"

Ölümcül bir hastalığa yakalanmıştım, İğileşmem benim elimdeydi belkide sadece. Keşke sana çarpıp yere düştüğüm zamanlara geri dönsek, seninle daha çok zamanım vardı. Miraya eşşek diyecek yıllarım vardı. Jin oppama sarılacak günlerim vardı. Şimdi ise ölmeye sayacak günlerim kaldı, yarın bille ölebilirim tehlikesi kaldı. Savaşacağım yaşarsam dua edeceğim, ölürsem onların iyilik meleği olarak yanlarında olacağım. Doktor dünki gizli kontrolümde bana iyileşebileceğimi söyledi. Sahi İyileşecek miydim?

...

"bayan min, iyileşme kat ettiniz"

"oh bu çok iyi"

Mutluluktan ne yapacağımı şaşırmıştım.

Kim bilebilirdi ki o gün kat ettiğim ilerleme değilde gerileme olduğunu? Uçuruma 1 adım daha yaklaştığımı?
Çok uzatmayacağım, bu zamana kadar tanıştığım hala yanımda olan 9 kişiye (miyeon, miray ve bangtan) çok teşekkür ediyorum. Onlar beni karşılıksız sevmişti,bende onları çok seviyorum. Benim mirasım hayatımın 10 iyi insanına (kızım, bangtan, miray ve miyeon) bu defterdeki hayatım ve bu zamana kadar kimseye göstermediğim kilitli dolaptır. Vasiyetim ise Diğer eşyalarımın hayır kurumlarına verilmesi ve benim için yetim hanelere bağış yapılmasıdır. Tek istedğim bu. Kızımı bolca öp yoongi.