moj sens istnienia jest jak latarnia morska
latarnia pośród wzburzonego morza
a ja jestem statkiem plynacym po falach nieustannego przygnębienia
oraz ciągłego smutku i uzależnienia
latarnicy którzy codziennie moją zapalają latarnie.. dają mi przebłyski nadzieji wsrod ciemności
gdyby nie oni statek zatoną by w nicości
statek na zewnatrz sprawny
lecz w srodku zżera go rdza ktora zostawia slady
slady ktorych nie da sie juz naprawic
w końcu nadejdzie dzien w ktorym
silnik juz nie udzwignie tego trudu
i statek zatonie w morzu pełnym brudu
