Kader böyleymiş, insanlar kendileri hakkında diğerlerinden daha üstün olarak düşünür. Ve çoğu kişide böyle. Bu onların bakış açısı.
(...)
İnsan türleri ikiye ayrılır. Faniler ve şamanlar. Faniler, hiçbir özelliği olmadan doğup ölen türdür. Ortalama 60 ile 70 yıl yaşarlar. Şamanlar ise, fanilerden 10 kat daha kuvvetli, faniler gibi doğup ölürler, Fakat insan eliyle asla ölmezler, yaşlılıktan ölürler. Güçlü şamanların yenilenme özelliği vardır. Mesela parmağı kökten koparsa tekrar yenilenir. Şamanların çoğu kadın cinsidir. Erkek şamanlar nadir bulunur. Ortalama yaşama şüreleri 70 yıldır. Şamanlar aileden aileye geçmez. Mesela 7 kişilik bir aileden sadece 2 kişide şaman olabilir. Şamanlar yılda ortalama 1 milyondan fazla kez dejavu yaşarlar Ve son olarak asla aşık olmazlar. Olurlarsada buna takıntı denir. Tanıtım bu kadardı. Artık kendi hayatımdan bahsedebilirim.
Tarihler mayıs 1997'yi gösteriyordu. Japonyanın tokyo kentinde dünyaya geldim. İsmim mikasa tatsumaki. Bizim aileden sadece dedem şamanmış. Onu pek tanımasamda ben 4 aylıkken ve uykuda iken bana söylediği bilgiler, ergenlikte kafama kazımıştım. Onu hiç görmememe rağmen onu çok iyi anlayabiliyordum. Ve kendim hakkında konuşmam gerekirse, bir genetik bozukluluğa sahibim. Buna erken ergenlik deniliyor. Yani iç organlarım 8 yaşımda büyümeye başlamış. Bunu sadece annem ve ben biliyorum. Herhangi bir çözümüde yok. Hayatımın sonuna kadar bu şekilde yaşamak zorundayım. Bu kesinlikle şaman olmamdan kaynaklanmıyor.
Tarih; 2011 28 mart. Şuanda japonya/tokyoda yaşıyorum. Okulların açılmasına 1 ay kaldı (Japon eğitim sistemini bilmeyenler googledan bakabilirler). Gideceğim okulun adı Doshihiwa akademisi. 9.sınıfa geçtim, büyük ihtimalle şubem B olacak. Söylenenlere göre sevdiklerimi kaybetme korkum varmış. Ve yaşadım. Ortaokuldan mezun olduğum zaman notumun hiç fena olmadığına ve üstüne üstün sınıf birincisi olanla rağmen sınıftaki en üzgün kişiydim. Sebep ise koskoca 30 kişilik sınıftaki herkesi hayatımda bir daha asla görmeyeceğim içindi. Hatta evde tam 3 sokak öteden bile duyulacak şekilde ağlamıştım. Saydım, tam tamına 48 göz yaşı dökmüştüm. Mendilim sırırlsıklamdı. O günden sonra 1-2 haftadır depresyonda idim. Hiç bişi yemez olmuştum. Yaptığım tek şey uyumak. Ilkokuldan mezun olduğum zamanlar daha beterdi. Son gün tüm sınıfla anı olsun diye fotoğraf çekildikten sonra eve giderken tüm fotoğrafları kaybetmiştim. Ortaokula ilk başladığım zamanlar onları okulda görebiliyordum. Fakat çok kötü birşey oldu. Uzun anlatmayacağım nasıl derlerdi; Eskiden yakındık, ama insanlar değişebilir, tanıdığın insanlardan tanımadığın insanlara. O durumdan sonra gerçekten depresyondaydım. Hatta birkaç kez intihar etmeyide denemiştim ama şaman olduğum için tüm denemeler başarısız oldu.
Bu yeni okul yılı içinde hiç mutlu değildim, çünkü eski sınıfımın yerini hiç bişi tutamazdı. okula 2 gün kalmıştı gerekli hazırlıklari yaptım. İhtiyaçları falan aldım. Ders programımı bilmediğim için kafama göre çantamı dizdim. Ve arkadaşıma yazdım.
Mikasa: merhaba, nasılsın?
Hinata: iyi sen?
Mikasa: okul var ya biraz stresliyim.
Hinata: alt tarafı okul açılacak niye hep dramaquennliğin tutuyor.
Mikasa: sanki sen pick me takliti yapmıyor musun?
Hinata: kanıtla
Mikasa: geçen seferinde akatsukinin dikkatini çekmek için 4 saat boyunca bağırarak konuşan kimdi?
Hinata: napim kekeme tuttu.
Mikasa: doğruyu söyle neyine tutuldun?
Hinata: s-sadece gösterişli.
Mikasa: tamam tamam inandık.
Hinata: ama yemin ederim o da beni seviyor.
Mikasa: kanıtla TvT
Hinata: okul gezisinde kitap fuarına gitmiştik. Full yanımda idi.
Mikasa: tabi canım, tabi.
Hinata: keşke bu yılda onu görebilsem.
Mikasa: herneyse kapatmam lazım sayonara.
Hinata: sayonara.
Hinata benim 8 yıllık arkadaşım. Onu gerçekten çok seviyorum. Bahsettiği aşk denilen şeyden kesinlikle birşey anlamıyorum. Fırsat bulduğumda ona soracağım.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
