Reckless boy and broken dreams - Samuel Leijten

10. we need to talk

2 weken na onze knallende ruzie heb ik Samuel eigenlijk niet meer gesproken en als ik heel eerlijk ben mis ik hem wel een beetje. Maar ik zal hier niet aan toegeven en het hem laten weten, ik ben immers de gene die zei om niet meer contact met mij op te nemen. Vandaag gaan ik en Sav naar de plantage ik had gehoord dat ze daar een leuke terrasje hebben.

'' het is echt warm vandaag '' zegt Savannah. Ja het is inmiddels al Juni en de zon schijnt volop, maar ik ben voorbereid en heb een wit jurkje aan die net boven mijn knieën komt. '' het is juni wat verwacht je ? '' antwoord ik wat lacherig. Sav haalt haar schouders op en gaat veder op haar telefoon. Nadat we ons eten besteld hadden, beginnen we aan onze tosti's.

We hebben de hele ochtend op het terras gezeten. Tot we een scooter horen aanrijden, ik geef er niet veel aandacht en ga veder met het gesprek met Savannah. '' oke niet gelijk omdraaien maar volgens mij is dat Samuel achter je '' zegt Sav op een zachte toon zodat alleen ik haar kan horen. Ik ben erg geneigd mij om te draaien maar blijf sterk. Dan zie ik Samuel vanuit mijn ooghoek het terras oplopen. Met het meisje waarmee ik hem voor het laatst had gezien. Ik weet bijna nu zeker dat ze wat hebben. Ik zucht en richt mij weer op het gesprek met Savannah als ik zie dat ze weer naar binnen lopen. '' het komt goed, Carmen probeer je er zo weinig mogelijk van aan te trekken hij is jou niet eens waard '' probeert Savannah mij gerust te stellen. Ik geef haar een glimlach, maar van binnen krijg ik een soort van steken in mijn maag, ik weet niet waarom. Maar het voelt gewoon raar om Samuel zo met iemand te zien. Dan lopen ze het terras weer op en gaan schuin tegenover ons zitten. Heeft Samuel ons eigenlijk wel gezien ? Ik hoop het niet ik denk niet dat ik in staat ben hem nu onder ogen te komen.

Ik sta op om het restaurant weer binnen te lopen om ons eten te betalen, ik zie dat het meisje alleen zit en Samuel er niet meer is. Ach het zal wel, waarom boeit het mij eigenlijk nog, het zou toch nooit tot iets uitkomen tussen ons, toch ? Ik loop met mijn hoofd gericht op de vloer, en let totaal niet op met wat er om mij heen gebeurt. Tot op eens tegen iets of iemand aan knal, ik laat mijn portemonnee van schrik vallen en wil hem weer op pakken. Als ik weer omhoog kom, sta ik oog in oog met de persoon met wie ik zojuist een botsing heb gehad. Het zijn de ogen van iemand waarin ik altijd kon verdwalen en wie mijn gedachtes op hol kon laten slaan. Het was Samuel, shit heb ik weer natuurlijk. Ik mompel een sorry en voor dat ik weg wil lopen pakt hij mij bij mijn arm. '' hey '' zegt hij zacht. Oh die lieve stem, die mij gerust kon stellen, en waarmee ik uren kon praten. Maar hij heeft iemand anders, ik was en zal nooit goed genoeg voor hem zijn. Dus ik kijk hem aan, schudt mijn hoofd en maak mijn arm los van zijn grip. En loop door hoe moeilijk het ook is, hoe graag ik mij nu had willen omdraaien, hem in de armen vliegen en hem vertellen hoe erg ik hem mis. Maar nee, hij heeft alles verpest. Het is zijn schuld niet de mijne.

Na het afrekenen, voor het eten. Zijn ik en Sav weer naar huis gegaan. Ik zit nu alleen thuis, op de bank het nieuwe seizoen van orange is the new black te kijken, het zijn afleveringen van 1 uur dus ik vermaak mij wel de hele dag. Tot de deurbel gaat, ik schrik zo erg van het onverwachtste harde geluid dat ik van de bank val. Hoe bedoel je ik ben klunzig ? Ik loop eerst naar het raam, doe het gordijn wat opzij om te kijken wie er voor de deur staat. Het kan mijn moeder niet zijn die heeft weer eens nachtdienst vandaag dus die komt voorlopig nog niet thuis. Het is Samuel, ik doe snel het gordijn weer dicht. Ik ga echt niet open doen wat denkt hij nou wel, om opeens voor mijn deur te gaan staan. Ik ga weer op de bank zitten en probeer het geklop te negeren. Dan krijg ik een berichtje op mijn telefoon. Samuel, natuurlijk. Ik open toch het berichtje en lees:

Je bent thuis, ik zag je voor het raam staan. Kan je alsjeblieft open doen, ik wil met je praten !

Oh nu wilt die opeens praten ? Dacht het niet hé. Maar toch, ik heb mijn twijfels. Waar zou hij in hemelsnaam over willen praten. Er valt niks te praten, we zijn klaar toch dat had je de vorige keer vrij duidelijk gemaakt met zijn geschreeuw en hoe agressief hij deed. Toch haalde de nieuwsgierigheid het beste uit me naar boven en liep ik toch de hal in, naar de deur. Ik legde mijn hand op de deur klink, ademde nog even rustig snel in en uit om kalm te worden. En deed de deur open, daar stond hij dan. '' wat fijn dat je de deur toch open deed, ik wil graag even met je praten Carmen '' zegt hij. Ik probeerde niet gelijk te overdreven blij te doen, dat we eindelijk weer normaal konden praten. Dus hield mijn gezicht normaal en antwoordde emotieloos '' begin maar te praten dan ''. Ik wou niet zo tegen hem doen, maar toch na alles wat die heeft gedaan moest ik wel hard blijven. Hij kwam wat dichterbij en zetten een paar stappen naar voor, in mijn richting. Oh nee hé, ik zette snel een stap naar achter. Hij begreep de hint en bleef staan. '' zou dat misschien ergens anders kunnen '' vraagt hij dan. Waarom kon het niet gewoon hier dacht ik bij mijzelf. Ik zuchtte '' ja is goed, er is een parkje 5 minuten lopen hier vandaan ''. Hij knikte. Ik deed mijn schoenen aan en pakte mijn huis sleutels. Liep de deur uit, en sloot hem af. En zo liepen wij samen zwijgend naar het park.