Ravage Soul

PROLOUGE

PROLOGUE

Nang makarating ako sa hospital ay dali-dali ako nag tungo sa kanyang silid, walang atubili ay binuksan ko ang pinto ng kanyabg kwarto. And there I saw her lying and sleeping peacefully. Para bang wala siyang mga hinaharap na problema, walang iniintindi na pagod.

I held her hand and combed her hair gently. Ang ganda, napaka ganda niya talaga. Hindi ko mawari kung bakit nila kinayang saktan ito.

" You can still fight right? Am I that late, my daylight?" I asked her even though she can't answer me, but I know that she can hear me

" What if I am ready to give up?"

" Will you still forgive me, my daylight? If you only knew how sorry I am for everything that I have done to you. Sana kapag okay na ang lahat, pwede pa. Sana hindi pa ako huli" habang sinasabi ko ang mga nais kong sabihin sa dalaga na nakahiga ngayon sa harapan ko ay siyang pag patak ng mga luha ko.

" I may forgive you, but I can't assure that I can still let you be part of my life again"

Hinayaan ko muna ang sarili ko na pag masdan siya, dahil alam ko na matagal bago pa kami muling magkikita. Sana sa muli naming pagkikita ay pwede pa. Isang oras ang tinagal ko sa kwarto niya bago ako magpasya na umalis na, bago ako umalis ay humalik ako sa noo niya.

" I hope when our paths cross again, the world may give me a chance where I was yours and you are mine. Take your time, rest and heal my daylight. Until we meet again" mahinang sabi ko sakanya at hinalikan ko muli siya sa noo

" I will... tatake my time, rest and heal. But may our paths cross again."

Pagkatapos ay umalis na ako sa silid niya. Baka bukas o sa ilang taon ay pwede pa. Pero baka ngayon ay hindi talaga kami ang para sa isa't isa.