When the memories run out

proloog

Lieve Daniël,

Ik zei je dag alsof je niet dood kon gaan, alsof ik je een week later toch wel weer zou zien. Alsof  ik je zou kunnen appen, bellen, spreken wanneer ik dat maar wilde en wij samen onze 'one year together' zouden kunnen vieren. Ik had je dag moeten zeggen alsof dat de laatste keer zou zijn dat ik je ooit zou vasthouden, aanraken, jouw lippen zou voelen op die van mij. Ik had zoveel willen zeggen, alles wat ik dacht had ik toen tegen je moeten zeggen: 'Ik hou van jou Daniël, je bent het beste wat mij ooit is overkomen.' en 'ik weet niet wat ik zonder jou zou moeten.'  en' ik weet dat het maar een week is maar ik mis je nu al.'

Een week.... dat is hoe lang ik je niet zou zien, waar ik mij op had voorbereid... maar nóóit meer? dat was niet wat wij hadden afgesproken. Hoe kon je  nou dood gaan? Wáárom moest je mij zo achterlaten? Wáárom ben je niet bij mij gebleven die vakantie? Wáárom kon  je mij niet mee nemen?  Ik wil niet meer Daniél... Ik ben zó uitgeput... zó klaar met jou missen en die brandende pijn elke seconde, elke minuut moeten voelen... ik kan niet meer ademen, elke dag voelt alsof ik alles tekort kom... lucht, liefde, licht... alles is donker... al weken... LAAT MIJ NIKS MEER VOELEN! Ik kan dit niet aan Daniël, ik wil niet meer... en die eindeloze flashbacks... laat de verplichte gedachten aan jouw geur, jouw handen in mijn haar, jouw lippen op die van mij  ophouden... ik hou dit niet langer vol... maar mijn grootste angst? Wat als de gedachten aan jou op zijn? Wat als ik alle momenten van ons samen al heb herbeleefd? Stop ik dan gewoon met denken? Ben jij dan gewoon weg? 

Mijn hoofd is dan leeg... leeg van jou...

Ik wil je nu vergeten, maar heb nog maanden aan herinneringen te gaan... ik kan je pas vergeten wanneer ik alles heb herleefd... wanneer ik alles heb gezien... zolang mijn hart het volhoudt en niet eerder sterft dan onze herinneringen...