When the memories run out

Ik wil je nu vergeten, maar heb nog maanden aan herinneringen te gaan... ik kan je pas vergeten wanneer ik alles heb herleefd... wanneer ik alles heb gezien... zolang mijn hart het volhoudt en niet eerder sterft dan onze herinneringen...

éen vakantie, éen afscheid maar duizenden flashbacks.

Hij zou een weekje weg zijn, even naar Egypte. Om daarna met haar een nacht hun een jaar samen te vieren... Maar hij kwam niet terug.
Aisha krijgt alleen maar angstaanvallen de eerste dagen dat hij weg is. Ze verklaart zichzelf voor gek, wáarom? Ze was altijd zo rustig, optimistisch... maar nu wist ze zeker dat hij níet terug zou komen. "Weer dat gevoel van ademsnood.."
Dan ontvangt hij geen berichten meer, geen reactie op haar foto... en hij is niet op school. Wanneer ze uit de klas wordt gehaald om naar het schoolhoofd te komen en ze ziet zijn beste vrienden staan weet ze al wat er gezegd gaat worden... Ze wordt in een diep gat gezogen, en kan er niet meer uit. Flashbacks van hun tijd samen is het enige wat haar overeind houdt. Maar wat als de herinneringen op zijn? Wat als ze een heel jaar heeft herdacht en ze niets meer heeft om aan terug te denken?