Darkbloom

Πρόλογος - Κεφάλαιο 1

ΠΡΌΛΟΓΟΣ

Αν, υποθετικά μιλώντας, καθόταν κάποιος επάνω στο φεγγάρι και παρατηρούσε με κιάλια την μικρή μας πόλη μέσα απτά σύννεφα και το αμυδρό, απαλό φώς, θα μπορούσε να αφηγηθεί πολλές ιστορίες. Όι ιστορίες κάποτε ήταν πυρήνας πολλών πού προσπαθούσαν να γοητεύσουν τα πλήθη. Από στόμα σε στόμα μεταφέρονταν, από αυτί σε αυτί τρύπωναν και άφηναν ότι επέλεγε κάθε άνθρωπος να κρατήσει και έπειτα συνέχιζαν το ταξίδι τούς και χάνονταν κάπου στους δείκτες πού πάντα κυλούσαν.

Εκείνοι οι δείκτες για κάποιες συγκεκριμένες καρδιές έπαψαν να γυρίζουν ένα βράδυ μέσα στα πολλά εκείνα που σκέπαζε ο χρόνος άλλοτε αργά και επώδυνα, και άλλοτε γρήγορα και χαρμόσυνα.

Και στις δύο περιπτώσεις, τα χείλη στα πρόσωπα καθόριζαν τον ρόλο και επέλεγαν πλευρά. Χείλη σφιγμένα, χείλη χαοτικά και τρελαμένα. Ουρλιαχτά, ποδοβολητά, θλίψη και πικρία.

Κάποτε τα παραμύθια είχαν ομοιόμορφο τέλος. Κάποτε οι αγνές καρδιές συμβόλιζαν την ομορφιά τής ψυχής που παντα κέρδιζε στο τέλος.

Εκείνα τα παραμύθια όμως, σίγουρα δεν ταίριαζαν στον μικρό μας φίλο πού κατασκόπευε με τα κιάλια τού τους ανθρώπους.

Εκείνος, είχε βρεί το πιο σκοτεινό παραμύθι που θα μπορούσε να διηγηθεί ποτέ σε όσους επέλεγαν να τον ακούσουν.

Μια καταδικασμένη γνωριμία, μια λάθος στιγμή, τέσσερα ζευγάρια μάτια αντικρυστά και ένα χάσμα γεμάτο μυστικά και ίντριγκες.

Κάποτε στα παραμύθια κέρδιζαν όι καλοί, όμως όχι πια. Όχι σε εκείνο. Εκείνο θάφτηκε κάτω από πολλούς θρύλους, πού μέχρι και σήμερα σαν φίλτρα μαγικά, υπνότιζαν την φαντασία των ανθρώπων.

Τα κιάλια τού μικρού μας φίλου, βρέθηκαν επάνω σε εκείνη την κοπέλα άξαφνα. Την ακολούθησαν για λίγο στωικά και όταν ο άνθρωπος πού τα κρατούσε βεβαιώθηκε πώς ήταν εκείνη, άφησε την ιστορία να ξεκινήσει.

Κεφάλαιο 1ο

Καπότε Στο Darkbloom...

Σαν να φορούσε το πέπλο της απάρνησης στα μάτια της, σαν όλα τα μαγικά φίλτρα του κόσμου να είχαν αποτύχει να της χαρίσουν συναισθήματα, σαν να πέθανε πριν ακόμη γεννηθεί η ανθρωπιά μέσα της, παράτησε το βρέφος μέσα στα λασπωμένα χώματα σε εκείνο το αφιλόξενο και απόμακρο μέρος του δάσους. Το χιόνι ξεκίνησε να καλύπτει τις επιφάνειες σαν μια γιγάντια κουβέρτα που ήθελε να σκεπάσει τον χρόνο, να πάψει οτιδήποτε πονούσε εκείνο το μέρος, εκείνες τις ψυχές που μετέπειτα θα ήταν καταδικασμένες να κουβαλάνε αμαρτίες εκείνης της μαύρης φιγούρας που δεν χάριζε τα δάκρυα της σε κανέναν.