[Grote winnaar Open Novella Contest 2024]
Bent u uw eigen ogen zat? Wilt u eens nieuwe runen uitproberen? Dan bent u bij ons aan het goede adres! Hier bij Lindbörg zorgen wij voor de beste kwaliteit ogen. Onze werknemers zoeken dag en nacht naar de...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Espen had die nacht slecht geslapen. Elk detail dat die over de ogeneter kon vinden, had die opgezocht en in diens hoofd proberen te stouwen. Er mocht niks mis gaan, maar de slapeloosheid zou heel goed roet in het eten kunnen gooien. Hierdoor kwam het geluid van de wekker veel te vroeg. Espen sloeg het apparaat uit en bleef even naar het plafond staren. De stilte droop plots diens lijf binnen en even leek het alsof die niet in diens eigen lichaam aanwezig was.
Die lag als bevroren en het kostte Espen al diens wilskracht om diens lichaam in beweging te krijgen. Toch kwam die diens bed uit en ondanks dat die een kopje uit diens handen had laten vallen, de koffie naast diens mok schonk en twee keer diens voet tegen een tafelpoot aanstootte, kwam die op kantoor aan.
Die haalde diens bril op, stopte het afschuwelijke haglaz oog in diens oogkas en kon niet geloven dat die nu serieus een monocle droeg. Espen had het bijna niet aan willen nemen, maar het was het beste wat ze zo snel konden regelen. Espen zuchtte diep, wenste dat die de ogeneter snel zou kunnen vinden en haalde diens wapen op. Drie magazijnen met kogels zouden genoeg moeten zijn en ergens hoopte die dat twee van de drie niet gebruikt hoefden te worden.
Espen wist eerst niet helemaal zeker waar die moest beginnen. Er waren meerdere plekken waar de ogeneter actief was, maar dat betekende niet dat die daar ook zou zijn. In het ergste geval moest Espen meerdere dagen naar diegene zoeken voor die enige vooruitgang te boeken. Het zou geen weken moeten duren om het monster te vinden. Diens oog, dat de rune haglaz droeg, zou immers de ogeneter naar die moeten toetrekken.
De eerste locatie waar Espen heen ging was een klein café, maar er was weinig wat diens aandacht trok. Een uur later stond die weer buiten en was op zoek naar de volgende locatie. De desbetreffende plek was te ver om er even heen te lopen.
Espen kreeg het voor elkaar om in de meest volgepakte bus te stappen en ervaarde voor de tweede keer die dag de loskoppeling van diens lijf en geest. Alsof die geen deel was van de drukte om die heen. Geen lichaam om er deel van te kunnen zijn. Die stapte uit bij een park en was blij alle geuren van de bus achter zich te kunnen laten en de geuren van het park diens geest te laten verlichten.
Espen keek rond en diens ogen vingen een leeg bankje. Natuurlijk was er niet plots een ogeneter, niet opeens iemand die voor die stond en vroeg of die misschien diens ogen mocht proeven. Ergens hoopte die altijd zoveel geluk te hebben, ergens hoopte die dat het eens een keer goed uit zou pakken. Onbewust maakte die connectie met diens slechte oog en stuurde het weer naar een iets minder bewolkte lucht.
Zonnestralen streelden diens gezicht en liet Espen de ogen voor een klein moment sluiten. De geluiden van de wind en de mensen om die heen stroomden langs die. Links en rechts stonden er baasjes met honden, liepen er hardlopers voorbij en werd er een kind jengelend door diens ouder meegetrokken die het duidelijk gehad had.
Weer kwam het gevoel van eenzaamheid opzetten terwijl er gedachten door diens hoofd zwermden bij het opmerken van anderen. Espen snapte niet waarom iemand een kind zou willen hebben, of waarom iemand vrijwillig elke dag een blaffende hond zou uitlaten, maar er was wel meer wat die van andere mensen niet begreep. Die begreep niet hoe mensen zo makkelijk connecties met elkaar konden leggen. Hoe ze zo makkelijk met elkaar konden praten. Hoe ze iemand een goede vriend konden noemen als ze die maar een paar weken kenden.
