şizofren.

intihar.

Yalnızım gerçekten yalnızım bu o ergenlerin yasadigi yalnızlık değildi ben harbi yalnızdim...
Ne bu dünyaya ne de başka bir dünya hiç bir getirisi olmayan bi insanım. Yaşamam bile saçma ne anne ne baba sevgisi gördüm ben kimsenin bana ihtiyacı olmadığı gibi benim de kimseye ihtiyacım yok belki var ama bu düsunceleri uzak tutmaliyim.
Evet artık karar verdim bu iş bu gün bitecek ve ben gidicem değerimi bilmesi gereken 1 kişi bile yok. Bu iğrenç duygusal Yaşantıma artık son vermenin vakti geldi. Şimdi gidip nasıl intihar edeceğimi dusunmeliyim istanbul boğazından mı atlasam ? Ya da bir arabanın önüne atsam kendimi ?
Bence ilk secenek daha mantikli sonuçta kimsenin hayatı benimki kadar değersiz olamaz değil mi ?
düşündüklerimi gerçekleştirmek için boğazın yolunu tuttum son nefesimi verirken yapmak istediğim hiç bir şey yok bunun için bişey düşünmeye de gerek yok arabayla boğazın ortasında durdum arkadan gelen korna sesleri küfürler şu an hiç bisi umrumda değildi artık biticekti. Hızlı adımlarla boğazın demirlerine bir bacağımı attım hiç bisi düşünmek istemiyordum aslına bakarsan düşüncegim bişi de yoktu o yüzden tam kendimi atacakken birinin beni tutmasiyla irkildim yüzüne baktigimda daha önce hiç böyle birini görmediğini fark ettim öyle kusursuzdu ki.
Bu kişinin aslında benim meleğim olduğunu bilmiyordum...