şizofren.

Umut.

Eve Geldiğimizde kendimi çok kötü hissediyorum bir dakika adını bile bilmediğim bi adam benim evimde?
"Hey sen napiyosun ?"
"Ne yapıyormuşum? "
"Evimde ne arıyorsun ?"
"Farkında değilsin galiba az önce hayatını kurtardım "
"Egoist ya ben mi dedim sana gel beni kurtar diye ayrıca Evimi nerden biliyorsun ?"
"Ben bilirim "
dedi ve mutfağa doğru yürüdü sanki evde yıllardır o yaşıyormus gibi davraniyirdu kahve fincanıni aldı ve bana doğru yönelterek "kahve ister misin ?" Dedi "olur" diye cevap verdim şaşkınlığımi gizlemeye çalışarak ama onu izlemeden de yapamadım aklımda delice sorular dönüyorken o kaslı vucuduyla bana kahve yapıyordu hiç tanımadığım bi adam evime gelip bana kahve yapıyordu bu o kadar garipti ki ama su ana aldırış edemedim ve kahvemi bekledim. Bana kahveyi uzatıp "şekersiz " dedi şaşkınlıkla ağzımi açıp ona mal mal bakarken "alsana" dedi "ben..şeyyy se.. s-sen benim..." o kahkahalarla bana bakarken sinirlendim ve "ne gülüyorsun sen be kes şunu bunları nerden biliyosun sapık misin yoksa defol evimden hemen" çok kızmış ve aynı zamanda çok sasirmistim ama o gülmeye devam edip sinirlerimi daha çok bozdu "yeter bana her şeyi anlat hemen" dedjm "tamam sakin ol ufaklık herseyi anlatcam ama beni dinlemek için sakin olmalısın " dedi o merakla "tamam sakinim anlat hemen (!)" Dedim " tamam o zman ben can yakar " dedi şaşkınlıkla "can yakar mı ?" Diye sorunca sinirle "ismimim garip olduğunu biliyorum ama can yakmam merak etme " dedi espiri mi yaptı ciddi miydi bilemiyorum ama yüzünde gerçekten değişik bir ifade vardı bu daha önce gorduklerime benzemiyordu. Neyse kahvelerimiz bitmişti ve ben koltukta yatış pozisyonuna geçmistim yanımda hiç tanımadığım bir adam vardı ve ben nasıl bu kadar rahat olabiliyordum ki bilmiyorum ama güven içinde yaklaşık bir saat uyumustum ve uyandigimda ortalikta hıc kimse yoktu sanırım can gitmişti kendimi çok garip hissetim o kimdi niye beni kurtarmisti ve beni nasıl bu kadar iyi taniyordu bunların cevabını ögrenicektim ama şimdi değildi...