Hayat bir oyundur. Kimileri için sonu başarıyla,sevinçle biten , kimileri içinse sonu hüsranla biten bir oyun. Aslında herkes bu oyunun bir parcasıdır. Kıyıdan köseden bu oyuna herkes dahil olur.
Bazıları da vardır ki kendi oyunlarını kendileri kururlar. Tek başrol kendisidir. Tek başına bu oyunu kazanırlar. Savaşmayı çok iyi bilirler, tek savaştığı kişinin kendisi olduğunu bilmeden! İşte bu savaşçılar küçük adımlarla çok uzun yollar katederler.
Kimi zaman umutlarının önüne çaresizlik geçer. Ama o savaşcılar yılmazlar ve yine sonunda oyunu kazanan onlar olurlar
. Kimi zaman bir köşe başında simit satarken görürsünüz onları, kimi zamanda vızır vızır akan trafiğin arasında sessizce mendil satarken..
İşte bu mendil satan çocuklardan biriydi Yusuf. 12 yaşındaydı ve bir evi geçindiriyordu. Daha doğrusu geçindirmeye çalışıyordu. 4 yaşındayken babasını kaybedip annesiyle yalnız başına kalmıştı."Evimin Reisi"diye sesleniyordu annesi ona. Haklıydı da? Parayı kazanan da Yusuf'du , evi geçindiren de... Küçücük elleriyle gecenin bir saatinde çok karışık olan İstanbul trafiğinde "mendil"satmaya çalışıyordu. O masum sesiyle arabaların yanına gidip "Mendil alır mısınız?" diye soruyordu mahcup bir şekilde. Kimi zaman "Git başımdan be çocuk" diye uzaklaştırılırken kimi zaman da " Al şu parayı mendil kalsın" derlerdi ona. Yusuf fakirdi ama hak yemezdi " Ben burda alnımın teriyle iş yapıyorum amca al şu mendili" diye karsılık verirdi.
Annesi ona hem anne hem baba hem de arkadaş olmuştu. O da şimdi annesinin evinin " Reisiydi". Kimi zaman göğüs kabartıp gururlanıyor kimi zaman da haline üzülüp ağlıyordu. Her çocuğun olduğu gibi onun da hayaliydi "okula gitmek". Parası yoktu ya gidemiyordu okula . O sadece okula gidenleri izlemekle yetiniyor,kimi zamanda bir köşeye çekilip sessizce ağlıyordu. "Keşke biri gelsede 'Hadi Yusuf seni okula yazdıracagım' dese " diye her zaman bekliyordu. Sonra yeniden bir köşeye çekilip yavaşca gözün den inen damları umut kokan elleriyle temizliyordu.
İşte böyleydi Yusuf. Çaresizliği umutlarının önüne geçen ama hiçbir zaman yılmayan bir çocuktu. Kendi kendine "Doktor Yusuf" diyordu... "Doktor Yusuf"
