Küpe

Belki Bir Kabus

Bir gün bir ses her şeyi değiştirebilir mi? Evet değiştirebilir. Benim hayatımı değiştirdiği gibi...

  Arkamı döndüğümde her kez bir bölgenin etrafına toplanmıştı. Sanki ne olduğunu onlar da anlamayı çalışıtor gibilerdi. Ray hemen atıldı ve kolumu tuttu. Kolumu tuttu ve beni çekti, kendine doğru...

  Anı bir şok geçirirken o benim gözlerime doğru bakıyordu. Renkli gözleri parlarken ben gözlerine hipnotize olmuştum. İçindeki o masumluk net bir şekilde görünüyordu.

  Kalabalığa doğru gitmeye başladık. Neler olduğunu anlamak için her kez daire olmuştu.

  "Afedersiniz kenara geçer misisniz? "

  Ancak kimse Ray'ı dinlemedi... Her kez her kesi ittiriyordu. Bu dünya bizi kimsenin dinlememesine alışmamızı söylüyordu. Çünkü insan asla değişmiyordu.

  "Çekilebilir misiniz? "

  Her kez bir anda bana baktı. Bu kadar yabancı gözün üzerimde olması hiç de garip değildi. Diğer her şey gibi buna da alışmalıydım ve alışmıştım.

  Bir anda kenara çekilmeye başladılar. Ortaya doğru giderken bir anda onu gördüm. O tanıdık yüzü. Göztaşları içinde...

  Aleyha yerde can çekiliyordu. Acı içinde yerde kıvrılıtordu. Ama neden, neden bu duruma gelmişti.

  Benim içim kan ağlıyordu belki ancak onun ruhu iyileştirilemez durumdaydı... Ama neden?

  Ray hemen yanına gitti. Kolundan tuttu.

  "Aleyha, sen... Nasıl... Az önce yanımızdaydın! "

  "Geldi, onu istiyor, onu! "

  "O kim Aleyha! Kinden bahsediyorsun! "

  "Prenses... Alev, biliyor, onun burada olduğunu biliyor!."

  Bir anda şok geçirdim. Ben kimin burada olduğunu biliyordum  ki?

  "Aleyha, kim burada? Bunu yapan birisi var ve sen bunu biliyor musun, neden söylemiyorsun? Söylesene! "

  Ray bana dönüp endişe içinde sordu. Ben ise kim olduğunu bilmiyordum.

  "Ben hiç bir şey bilmiyorum! Yemin ederim bilmiyorum. "

  Çaresizce bağırışımdan sonra Aleyha araya girdi.

  "O bir şey bilmiyor, onu biri biliyor! Hepimiz tehlikedeyiz, o burada olduğu sürece hepimiz can çekişiriz... Hepimiz! "

  Aleyha'nın sözleri herkesin bana dönmesine neden oldu. Herkes arkamda konuşuyordu. Birbirlerine bakıyorlar, benim ismimi ağızlarına alıyorlardı. Bazıları ise donakalmış can çekilmek istemiyor gibilerdi.

  Tabi benden başka kim isterdi...

  "Neye benziyordu, nasıl biriydi.? İnsan mı? Dünyamıza insan mı sızdı! "

  Hayır, insan olamaz... Buna babam izin vermez. Tabi ölmediyse... Eğer öyleyse, tüm elfler tehlikede olabilir. Ama bu bile problem değil, çünkü kırmızı melekten kat ve kat iyidir. Bir dakika, melek, kırmızı melek...

  "Melek... "

  "Ne, ne dedin az önce? "

  "Melek, kırmızı... "

  "Hayır, bu doğru değil. Bu, imkansız! Böyle bir şey olamaz! "

  "Olabilir, bir melek, kırmızı bir melek olabilir. Hiç bir şey imkansız değil... "

  Bir anda abimle annem geldi.

  "Ne oluyor, bu özel günde hangi talihsiz olay bizi bu duruma soktu! "

  "Melek... "

  Abim ve annem dediğimi duyduklarında bir anda dondular. annem yavaşça bana döndü, ardından abim bana döndü. İkisinin de gözleri bana bakıyor ve neler olduğunu anlamayı çalışıyotdu.

  "Melek? Melek derken, yo... Hayır... Asla böyle bir şey olamaz, geri dönemez... Yıllar önceydi, ölmüştü, yok olmıştu, dönemez! "

  "Dönebilir... "

  Abimin annemle konuşmamıza girmesi her şeyi açıklıyırdu. Dönmüştü, o dönmüştü... Kıyamet tekrar eşeğimizdeydi, bu demek oluyor ki kral ölmüştü, babam ölmüştü... Halkımız gerçektende bana emanetti. Bana...

  Bu bir kabustu, kıyametib gerçek olduğu acımasız bir kabus...