Desert Pearly |TAEKOOK|

0,1

Bu konuyu yazmayı uzun zamandır istiyordum gerçekten bu yüzden çok mutluyum. Şu anda sınav haftam olduğu için ve liseye yeni gectigim için sık sık bölüm gelmeyebilir ama her hafta en az bir bölüm atmaya çalışacağım.

Umarım beğenirsiniz, iyi okumalar.💖

Başlama tarihiniz*

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

"MİNJİİİ!"

Göz yaşlarım yanaklarımdan süzülüyordu, son gücümle kardeşime koşmaya çalıştım ama ayaklarım daha fazla beni taşıyamadı ve yere yığıldım, öylece kardeşimin koca askerler tarafından sürüklenişini izledim.

Kalbim dayanamıyordu, kardeşim gözümün önünde ölüme gidiyordu ve ben hiç bir şey yapamıyordum. Konuşmak, kardeşime seslenip iyi olacağını haykırmak istiyordum ama nefes alacak gücü bile kendimde bulamıyordum.

Yaşlı gözlerimle etrafa baktığımda gördüğüm tek şey vahşice katledilen insanlardı. Evlerimizi yakmış, önlerine çıkan herkesi canice öldürmüşlerdi. Etrafta sadece kan ve boğucu bir duman kokusu vardı.

Bakışlarım tekrar kardeşime değdiğinde onu zar zor görmüştüm çünkü her yer sis kaplıydı. Onu köyümüzün meydanında yaktıkları ateşe doğru sürüklüyorlardı, elimi kalbime bastırdım ve o alevler içine girmeden önce kalan son gücümle bağırdım.

"Magnus frater tuus te semper , parve infans!"
"Abin seni her zaman sevecek küçük bebeğim!"

Kuru toprağa eğilip kan kusmaya başladım.Daha sonra vücudum bu kâbusa daha fazla dayanamadı ve göz kapaklarım ağır ağır kapandı...

***

Sarsılarak uyandığımda kan ter içerisindeydim, nerede olduğumu anlayamadım ama daha sonra dışarıdan gelen dalga sesleri ve yanımda uzanan diğer omegaları görünce gemide olduğumu hatırladım. Gözlerimi kapatıp bir kaç dakika kendime gelmeyi bekledim.

Yine o anları görmüştüm, köyümün yağmalanması, evlerimizin yıkılıp yakılması, arkadaşlarımın gözümün önünde öldürülmesi ve kardeşimin ateşler içinde can vermesi...

Gözlerim dolmuştu ama umursamadan ayağa kalkıp sarsak adımlarla bulunduğumuz odadaki su dolu küçük kapa ilerledim, eğilip dikkatlice yüzümü yıkadım. Tekrar doğrulup etrafa baktım. Oda bir sürü insanla doluydu ve hepsi omegaydı, çoğunu köyde görmüştüm ama tanımıyordum.

Bize ne yapacaklarını az çok tahmin edebiliyordum. Büyük ihtimalle köle pazarına götürülüyorduk. Ama bu çokta umrumda değildi zaten kaybedebileceğim her şeyimi kaybetmiştim.

Geminin aniden sarsılmasıyla olduğum yerde sendeledim ve yere düştüm, endişeyle etrafa bakarken sarsıntıdan dolayı diğerlerininde uyandığını gördüm. Dışarıdan kılıç sesleri gelmeye başlayınca gözlerim korkuyla büyüdü, yerde emekleyerek tanıdığım tek omega olan jimin'in yanına gittim.

"Taehyung korkuyorum."

Jimin'in titreyen sesiyle konuşmasının ardından kollarımı onun küçük bedenine sardım. O küçüklüğünden beri çok hassas bir insan olmuştu, bir karıncayı incitmekten bile korkardı.

"Ben buradayım jimin, seni yalnız bırakmayacağım."

Jimin'i sakinleştirmeye çalışıyordum ama bende en az jimin kadar korkuyordum. Gözlerimi kapatıp jimine daha sıkı sarıldım. Biz geminin alt katındaydık bu yüzden yukarıdan gelen kılıç seslerini hem daha iyi duyuyor hemde geminin sallanışını daha çok hissediyorduk.

Ellerim titremeye başladı ve gözlerim doldu, bağırış seslerinden her zaman nefret ederdim bana babamı hatırlatıyordu. Kavga sesleri artarken gözlerimi kapatıp kafamı kiminin boynuna yasladım.

Böyle ne kadar bekledik bilmiyorum on dakika, onbeş dakika belki de yarım saat. Sadece korkuyla ne olacağını bekledik, belkide ölecektik. Gürültü yavaş yavaş azaldı ve en sonunda tamamen kesildi, sadece normal konuşmalar vardı. Odaya yalaşan adım sesleriyle herkes korkuyla kapıdan uzaklaştı. Jimin hâlâ bana tutunuyordu çünkü birbirimizden başka kimsemiz yoktu...

~~~~~~~bölüm sonu~~~~~~~

Taehyung'u sarışın ve yeşil gözlü hayal ediyorum, bu görsellerde bölümden kareler gibi düşünebilirsiniz.

Buda kitaptaki jungkook, şu an çok spiler vermek istemiyorum ama resimlerden az çok anlamışsınızdır kim olduğunu.

sizi seviyorum. Oy verirseniz sevinirim😊🎀