Verraden (Dutch) (gepauzeerd)

Deel 1: Vermist. Claire's POV

Deel 1: Vermist.

‘Jezus Claire, kom je bed eens uit, dit duurt uren zo!!!’. Nee, jij bent altijd het zonnetje in huis, denk ik. ‘Zeur niet zo, ik kom al.’, roep ik naar beneden. Waarom moest iemand zo nodig kleine zusjes uitvinden. Wel die persoon moest dan niet helemaal goed bij z’n hoofd geweest zijn. Vandaag was ik echt niet in de stemmig om met Sabine te ‘spelen’. En dat had ze (jammer genoeg) meteen door. Deze paar dagen waren nou typisch het paar dagen geweest om te vergeten. Ik ging mijn bed uit, en liep door naar mijn spiegel. Mijn lichtbruine haar had ik gisteravond in een warrig knotje gedaan. Help me eraan herinneren dat ik dat nooit van me leven meer doe. Ik pakte mijn jeans van de stapel en trok mijn favoriete blouse aan. Ik wurmde me in mijn spijkerbroek en pakte mijn haarborstel uit mijn toilettas. Oké, tijd voor operatie “knotje”. Een halfuur en een prullenbak vol met haren verder zat mijn haar redelijk op z’n gebruikelijke plek. Toen ik mijn oogschaduw wilde pakken, zuchtte ik en ging op mijn bed zitten. Waarvoor zou ik me opmaken als ik niet eens weet waar Kate is. Ik trok het matras omhoog en trok mijn dagboek eronder vandaan. Ik opende het en bladerde terug naar donderdag.

Donderdag 24 juni 2010.

Ik had weer een mailtje van de conciërges gehad, eergisteren was ik te laat bij Frans samen met Tamara. En ik had me niet gemeld. Wat boeit het eigenlijk. Na schooltijd zijn Tam, ik en Kate naar het meer gegaan, het was zo’n lekker weer. Heerlijk  gezond en gezwommen, ik ben echt dol op de zomer!!!! Het enige nadeel was dat “miss Samantha” er ook was. Die ging natuurlijk weer helemaal klef doen, jak! Wat moet dat mens toch? Het ging ongeveer zo:

Samantha: Hooi beste vriendinnen, zijn jullie ook zo héérlijk aan het zonnebaden?!

Kate: Samantha, ook hallo.

Ik: Ja het is zó heerlijk, totdat er een pissebed langskwam.

Tam: Goeie Claire!!!

Samantha: Iel, zijn hier Pissebedden, dat méén je niet. Nou ik ben weg hoor. Zie jullie!!

Tam: Niet te geloven,ze dacht dat we het meende!

Kate : Verklaard weer hoe dom ze is

Stom mens ze is echt zo vervelend en…..

Het is raar om nu te lezen hoe het normaal gesproken was. Ik mis Kate zo. Normaal gesproken zouden we nu aan het Sms’en zijn of op MSN zitten. Het ergste is dat ik niet eens weet waar ze is. Ik geef toe, ik ben heel opvliegend,snel chagrijnig en kan best gemeen zijn, maar ik ben zo bang dat er iets met haar gebeurt is. Ik wil gewoon dat ze veilig thuis zit. Die donderdagmiddag was de laatste keer dat ik Kate gezien of gesproken heb. Ik moest nog door fietsen over de Molenweg en zij sloeg af een andere straat in. Ik dacht dat ze thuis was gekomen, maar blijkbaar was ze dat dus niet. Snik. Moet je mij hier zien zitten, jankend niks doen om Kate te helpen. Ik pakte mijn dagboek weer op. Ik ging doorlezen, misschien had ik nog wat opgeschreven. 

Vrijdag 25 juni 2010.

Kate is weg. Ze is niet op school gekomen vandaag. Dat is niets voor Kate, ze is echt nooit ziek of zo en als we spijbelen (wat we bijna nooit doen), doen we dat samen. Ik, Kate en Tamara. Mevrouw van Geuzen van Frans zegt dat ze ziek is, maar toen iemand van de conciërges binnen kwam om even met haar te praten, en ze weer terug kwam in de klas was ze lijkbleek, krijtwit of hoe je het ook kan noemen. Toen de klas vroeg wat er met haar aan de hand was  zei ze niks, niemand geloofde het. Van Geuzen kan nu eenmaal niet liegen. In de eerstvolgende pauze ben ik samen met Tam naar de conciërges gegaan om te vragen waar Kate was. Ziek zeiden ze en dat we maar weer snel moesten gaan genieten van onze pauze. Oftewel: Er is wat ergs met Kate, maar dat gaan we jullie niet vertellen. Oké, ik ga dus niet van mijn pauze genieten als de kans groot is dat er iets met Kate is gebeurt. Tam en ik gingen naar onze fietsen en reden zo snel als we konden naar Kate’s huis. Dar klopte we aan en Kate’s moeder deed open. ‘Meiden wat doen jullie nu weer hier? Jullie horen hier helemaal niet te zijn!’. Toen begon ze te huilen. Kate’s broer Julian kwam naar beneden. “Kom maar met mij mee’. We volgden hem naar de huiskamer. ‘Kate is weg hè?’ vroeg ik aan hem. ‘Ja, ze is verdwenen. Niemand weet waar ze is. Het is een gekkenhuis hier. Mam is helemaal over haar toeren. Maar wat doen jullie hier?’ ‘Goh wat denk je?’ zei Tam sarcastisch. “Ons wordt verteld dat onze beste vriendin ziek is,die trouwens nooit ziek is door een vreselijk geschrokken van Geuzen. Wat denk je wat wij nu komen doen?’. ‘Oké, oké ik vat hem. Over een half uur komen een paar politieagenten langs, kunnen jullie alsjeblieft alles vertellen wat jullie weten? Zo kunnen jullie echt helpen.’ Oh, ik wil niets meer opschrijven, ik vind het zo erg. Waar zou ze in godsnaam zitten?????? Ik weet het niet meer!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Wanhopige Claire.

Met een klap gooi ik het dagboek dicht. Ik word er alleen maar nog verdrietiger van. Oh Kate, waar zit je toch? Ik berg mijn dagboek op en loop naar beneden. Sabine en mijn moeder zijn allang klaar met eten. Dat Sabine niet nog een keer heeft geschreeuwd?! Mijn moeder zit aan tafel de krant te lezen. Als ze mij hoort komen, kijkt ze op.’Hoi Clairtje, hoe gaat het met je?’ ‘Slecht’, antwoord ik. Ze vouwt de krant op en zucht. ‘Wat erg hé. Je mist haar vast heel erg. Wil je er eigenlijk wel over praten?’ Ik knik. ‘Ja, eigenlijk wel. Ik heb net de hele tijd mijn dagboek lopen lezen over de afgelopen dagen. Mag ik je wat vragen?’ ‘Natuurlijk altijd’,zegt ze. ‘Wat wil je weten’. ‘Jij hebt toch een hele tijd bij de politie gewerkt? Het duurt toch altijd pas 24 uur voordat ze iemand officieel als vermist opgeven, laat staan al gaan zoeken of mensen ondervragen. Waarom nu bij Kate al wel meteen?’ Ik zie mijn moeder aarzelen. ‘Weet je Claire, ik weet niet of ik je dit wel moet vertellen. Het zal je vreselijk overstuur maken’ ‘Ik wil het weten, ik wil alles weten. Misschien kan ik wel helpen!’,zeg ik terug. ‘Oké dan vertel ik het je. Het probleem is dat ze Kate’s fiets al die donderdagavond hebben gevonden. Toen de politie ergens anders naar onderzoek deed in een boerderij aan de rand van de stad, vonden ze Kate’s fiets in een afgelegen schuurtje wat de boer zelf amper gebruikte. Toen Kate’s ouders later die avond Kate als vermist opgaven werd meteen de link gelegd.’ ‘Was dat het?’, vroeg ik aan mijn moeder, hopend dat het zo was. Ik leek wel van Geuzen, ik was lijkbleek geworden. Mijn moeder zuchtte. ‘Het spijt me Claire, maar nee dit is niet alles. In dat zelfde schuurtje is een spuit met een dodelijk middel gevonden. De kans is heel erg groot dat Kate….’. ‘Niet meer leeft’, maakte ik af. Nee, nee,nee,nee!!! Dit kan niet waar zijn. Kate is niet dood, Kate kan niet dood zijn. Het kan gewoon NIET!!!!!!!!!! ‘Kate, Kate,Kate’,mompelde ik. Ik staarde als een zombie voor me uit. ‘Kate’ Mijn moeder liep naar me toe en sloeg een arm om me heen. ‘Ik weet het, ik weet het’, fluisterde ze. Plotseling draaide ik me om. ‘Weten Kate’s ouders dit?’,vroeg ik. ‘Waarschijnlijk wel’,antwoordde mijn moeder. ‘Denken zij dat Kate dood is?’. ‘Ik zou dat nooit durven denken als jij het was, al is de kans nog zo groot dat het wel zo is’, zei ze. Ik stond op. ‘Ik moet even alleen zijn, ik ga even wandelen als dat goed is.’,zei ik. Snel liep ik naar de achterdeur, de tuin door,de poort uit. Toen stond ik op het pleintje achter ons huis. Ik zag allemaal kinderen spelen en gillen. Twee meisjes op de wipkip, samen spelend. Zo waren Kate en ik ook, dacht ik. Onafscheidelijk sinds de crèche. Onze oude boomhut!!, dacht ik. Daar kan ik rustig alleen zijn, ook samen met Kate. Toen Kate en ik klein waren had haar vader een boomhuis voor ons gebouwd in het bos. Het was onze geheime plek. Ik weet niet hoe vaak we daar wel niet gespeeld hebben. Ik nam de snelste weg naar het bos. Na lang zoeken had ik eindelijk onze boomhut gevonden. Dat was vreemd, de ladder hing naar beneden. Voor zover ik wist hing die altijd aan een dikke tak. Wiebelend klom ik de ladder op. Toen was ik boven. Eindelijk alleen! Ik snoof de heerlijke boslucht in. Toen ging ik naar binnen, het zou grappig zijn om daar weer te zitten.

Wat ik daar zag was niet te beschrijven. Kate lag halfdood op de grond, ze was bewusteloos en haar adem klonk alsof hij het niet meer lang ging volhouden. Ze was volledig verminkt en haar hele lichaam zat onder opgedroogd bloed. Op haar borst lag een briefje.

Hierop stond:

Zo houd ze het  niet  lang vol hoor Claire, ik zou maar opschieten als ik jouw was, oh wacht het is al te laat Claire, JOUW SCHULD!!!!