Yeni bir hayat , yeni bir ülke.Bazen babamın avcı olması ve nefsine karşı koyamaması sinirimi bozuyordu.Doğduğumdan beri bana kurt adamlar olduğunu söylüyor ve gençlik zamanında avladıklarını söylüyordu.Bir yanım inanmak istese bile , bir yanım inanmıyordu.
-Baba hala geç değil , biliyorsun değil mi ? O teklifi reddedebilirsin.
-Hayır tatlım , hayallerime kavuşmama az kaldı.
Valizimi arabaya yerleştirirken son bir kez evimize baktım.Çocukluğum burada geçmişti.Burayı özleyecektim.Her zaman mantık duygulardan önce gelir diye düşünürdüm.Bu yüzden arkadaşlarımdan kopmak çocuk oyuncağı olmuştu.14 yaşında girdiğim ameliyatta sinirlerimi almışlardı.Çok fazla gülümseyemiyordum.Çoğu zaman duygusuz bakardım insanlara.Babamın boş gözlerle insanlara bakmamam konusunda bana olan ısrarı bazen çileden çıkartıyordu.Ama onu da öyle kabul etmeliydim.Bir çok kıza göre babamla iyi anlaşıyordum.Annem öldükten sonra bana annelik ve arkadaşlık yapmıştı.Erkek arkadaşlarıma kadar her şeyimi bilirdi.Çoğu zaman olumlu karşılamazdı ama saygı duyardı.Bu yüzden rahattım.Arabaya binerken babama baktım.Bir yöne odaklanmış bakıyordu.Arabadan tekrar inerken babamın yanına ulaştım.Kollarından tutarak sarsarken ağlamaya başladı.İlk defa onu bu kadar çaresiz görüyordum.
-Sen bana inanmıyorsun ama sana bunu söylemem lazım.
Boş gözlerle ona bakıp konuşmasını beklerken Zeytin yanımız geldi.Çok uzaktan ağladığını fark edebilmiştim.Bana sarılırken karşılık vermiştim.
-Çok duygusalsın Zeytin.
Benden geri çekilirken babama baktım.
-Efendim siz merak etmeyin.Her sabah düzenli olarak çiçeklerinizi sulayacağım.Siz yeter ki Lenda'ya iyi bakın.
Babam tebessüm ederek omuzuna dokundu.
-Teşekkür ederim Zeytin , sana güveniyorum.O benim her şeyim , kendimden çok onunla ilgileneceğim.
Zeytin elimi tutarken avucumun içine bir kutu koydu.Ne olduğunu anlamamıştım.Tekrar bana sarılırken kulağıma fısıldadı.
-Ne kadar inanmasan da kurt adamlar var.Olursa ki karşına çıkarsa bunu yüzüne serp.İçinde ökse otu var.
Geri çekildiğinde elimde ki kutuyu daha sıkı tuttum.
-İnanmıyorum ama pekala.
Gülümseyerek yanımızdan uzaklaşırken arabaya binmiştim.Babam arabayı sürerken radyoyu açmıştım.Haber sunucusu olamadığı için burada çalıştığına kalıbımı basacağım bir ses tonuyla ilginç bir haber sunan sunucuyu dinledim.
-Wolverhampton yakınlarında 10 ölü var.Cesetlerin üzerinde pençe ve ıssırık izleri bulunuyor.Doktorlar açıklık kavuşturamadığı bu katliama , bu olay gerçekleşirken gören bir genç kavuşturuyor.
Ne oldu anlamadım.Kurta benzeyen insanlar arabamıza koşmaya başlayınca sağa çektik.Yaklaşık 10 kişiydiler ve sürü halinde geziyorlardı.İnsanları vahşice öldürürken bizi görmemiş olmamalarına şükrettik.
Babama baktığımda kaşları çatılmıştı.Korkuyordum.
-Baba ne kadar cevabının evet olmasını istemesem bile soracağım.Katliamın olduğu yer , bizim gideceğimiz yer mi ?
-Evet.
Bir şey demeden önüme dönmüştüm.Beni neler bekliyordu , bir fikrim yoktu.Belki kendimi eve kilitleyebilirdim.Evet , en mantıklısı buydu.
-Tanrı aşkına baba söyler misin bana olumlu bir şey ?
Babam gülmeye çalışırken ,
-Çocukluk arkadaşın yan villamızda oturacak.
