Hindi ako alam.
hindi ko masabi pero alam mo ashiannakim.
Alam ko nag tataka ka dahil lagi nalang ako di natutulog dahil sa mga panahon na sa puso ko naiiyak ako tuwing gabi dahil diko alam ang gagawin ko andito padin kasi yung mga pag mamahal na binigay nya saakin. Mga pangako na dina maibabalik. At mga sakit na iniwan saakin.
Alam ko sa sarili ko kaya hindi ako bulag.
Mahal kita ashianna Kim alam ko sa sarili koyan.
Nag aantay lang ako ng panahon na lilipas din ang araw magiging okay din ako.
Pero sa mga gabing heto naiwan ako ng hindi sila nag paalam.
Kaya na stop ako sa panahon na iniwan ako ng mga gabing heto.
Lagi nalang ako umiiyak Baby.
Diko lang masabi sayo baby.
Kung mababasa mo man eto baby sana dimoko iwan ha.
Ayoko ulit masaktan at maiwan sa mga panahon na dina dapat mauulit.
Natapos na ang lahat lahat saakin.
Bigla bigla nalang akong.....................
Nariyan ka paba?
Dikana matanaw?
Kung merong madadaanang.
Kasunod?
Hindi ko maisip.
Kung wala ka.
Sa buhay ko.
Gustong gusto kita.
Gustong mayakap.
Gustong makasama
Gustong laging anjan sa tabi ko na kay hirap at dina papakawalan pa.
Pero kung dimoko maintindihan. Ayos lang kasi sino ba naman ako diba para pilitin ang tao kung di naman ako gusto eh.
Oo panget ako baby.
Alam kong dimoko tatanggapin.
Alam koyun.
Ayokong tawanan ka ng iba dahil saakin.
Heto ako nakatulala
Sa mundo.
Dimo maiisip?
Dimo makikita.
Ang mga pangarap ko?
Para sayo!
Hindi ko maisip
Kung wala ka sa buhay ko.
Minsan, nalulungkot talaga tayo, kahit na sa labas tayo ngumingiti. This is a story about how I felt sad inside pero hindi ko sinabi kahit kanino. Gusto kong ibahagi kung ano ang naramdaman ko at kung bakit hindi ko ito pinag-usapan.
Ang malungkot sa loob ay parang may tinatagong sikreto. Mukha akong masaya, pero sa loob-loob ko, may problema ako. Parang nagsuot ng maskara para itago ang tunay kong nararamdaman. Ngumiti ako para isipin ng iba na okay lang ako, pero mahirap.
Ito ang kwento ko kung paano ako nagdala ng mabigat na lungkot sa loob ko pero pinili kong ilihim. Gusto kong ibahagi ang aking karanasan sa tahimik na pagdurusa, ang sakit na dulot nito, at kung bakit ako nahirapang magbukas.
Ang pakiramdam na ito ng kalungkutan ay nagpalungkot sa akin. Ayokong abalahin ang sinuman sa aking mga problema, kaya itinago ko ang mga ito sa aking sarili. Pero mas lalo akong nag-iisa dahil dito. Pakiramdam ko may mabigat na bigat sa puso ko, at ang hirap dalhin.
Ang pamumuhay na may kalungkutan sa loob ay parang pagkakaroon ng malalim at nakatagong sikreto. Sa labas, mukha akong masaya at masayahin, ngunit sa loob, nilabanan ko ang isang problemang napakabigat sa pakiramdam. Para akong nagsuot ng maskara para itago ang tunay kong nararamdaman. Ngumiti ako para i-assure sa iba na okay lang ako, pero mahirap panatilihin iyon.
