Just Magic

De rots

Hij kust me, keer op keer. Zijn stoppels prikken net boven mijn lip. Tegen de rand van mijn neus. En weer glijdt zijn tong langs de mijne. Zijn handen, her en der, over mijn lichaam. Zijn vingertoppen grijpend langs de rondingen van mijn lichaam. Het zachte, glibberige ding zoekt een andere weg af op mijn huid, zacht gemasseerd door zijn vingertoppen. Langs mijn dijen vind vocht een weg, niet het mijne, Het zijne. Gedwongen omlaag loopt het vocht naar binnen. Met het tempo bepaald door hem neem ik hem vol in me op. Langs achter duw ik hem dieper in me. Een kreun ontglipt zijn lippen, dat is wat ik wil horen. Harder dan voordien duw ik hem naar binnen, de tekenen van mijn lichaam negerend. Meer, dat is wat ik wil. Dieper en harder. Zonder woorden aan vuil te maken. Nog een kreun ontsnapt tussen zijn lippen. En nog een. Een extase volgt.
De tranen vinden een weg over mijn wangen. Zijn smaak is puur, proeven, dat is wat ik doe. De laastte restjes weglikken hoort daar bij. Zo heerlijk.
Een steen laat hij me zien. Al wat ik doe is kijken, luisteren en gehoorzaam wachten.
'Ik wil meer van je zien.' Dat is al wat hij zegt. 'Vraag het aan het amulet en ik zal komen.' Hij duwt de steen in de huid tussen mijn borsten. Het prikt, maar verder voelt het fijn. Ik kijk ernaar. Een mooie van zilver amulet. Verward kijk ik hem in zijn ogen aan. 'Wil je me nog eens ontmoeten, raak het aan, en spreek het uit.' Mijn vingertop glijdt over het zilveren juweel. Hoe is dit mogelijk? 'Zo inderdaad.' Er komt een stilte in de lucht hangen. 'Mijn vrouwe, alstublieft, zegt u iets.'
Ik stommel wat uit men mond. 'Ik begrijp het niet?' Hij lacht, komt naar me toe, neemt me stevig tussen zijn handen. 'Maak je maar geen zorgen, wil je dit nog een keer voelen? Raak het aan en vraag het me.' Hij staat op en neemt me in zijn armen. De rots voorbij lopend, met mij in zijn armen, door het zand.
Aangekomen bij het strandhuis zet hij me neer.  Hij kijkt me diep in de ogen. 'Ik wil me geen zorgen hoeven maken.' Geen idee wat uit te brengen. De weg naar de stoel is niets bijzonder. Hij strijkt het haar weg van mijn ogen, kijkt en wacht. 'Wou je graag meer?' Weer een moment waar ik geen weet heb, wat te zeggen. 'Mijn oprechte excuses dat ik door moet gaan, er wordt op me gerekend. Voor eender wat, raak het amulet aan en ik zal komen.' Hij geeft een kus op mijn voorhoofd en bewandeld het warme zand weg van het strandhuis, weg vanwaar we kwamen. De andere richting uit.