Gewild [ONC2024]

Hoofdstuk 3

Het leven leek weer normaal te zijn geworden. Lucinda had geen last meer van stalkers of van nachtmerries. Ze was weliswaar het kistje kwijt en ze wist dat ze zich daar zorgen over moest maken, maar de problemen waren daarmee begonnen. Ze vond het heerlijk dat ze de laatste paar nachten eindelijk weer kon slapen. En het leven werd nog beter toen ze een mail had gekregen waarin stond dat ze op sollicitatiegesprek mocht komen.

Na haar studie had ze op haar stageplek in de zorg willen blijven werken, maar ze zochten geen nieuwe werknemers, waardoor ze had moeten zoeken naar andere kansen. Dat was zo makkelijk nog niet.

Lucinda was maanden bezig met solliciteren en nu mocht ze eindelijk gaan bewijzen waarom zij de geschikte persoon was voor de baan. Ze voelde zich zenuwachtig, juist omdat ze de baan zo graag wilde. Ze hield zich voor dat als ze een goede eerste indruk maakte, ze al bijna binnen zou zijn. Dat zou haar moeten lukken.

Ze ging nog één keer na of ze alles in haar tas had, alvorens de deur achter zich te sluiten. De kou sneed in haar gezicht. Het weer was precies wat Lucinda verwachtte in de winter; grijs en koud. Het sneeuwde niet, maar het zag eruit alsof dat elk moment kon gebeuren. Lucinda drukte haar dikke jas dichter tegen zich aan en beende door de straten richting de tram.

Ze was halverwege toen een bekende man aan haar linkerkant uit een steeg verscheen. Hij was diegene die 's nachts in haar kamer had gestaan. In eerste instantie had Lucinda hem niet herkend. Ze had gehoopt hem niet meer tegen te komen en had hem samen met die andere vreemde gebeurtenissen willen vergeten. Haar gedachten waren op andere zaken gefocust, zoals op het sollicitatiegesprek.

Totdat ze hem haar naam hoorde zeggen.

Lucinda wilde zeggen dat hij haar met rust moest laten, maar de man zei: 'Je wordt achtervolgt sinds het moment dat jij naar buiten stapte.'

'Door jou, bedoel je.'

'Ook, ja,' gaf de man toe. 'Ik heb je al verteld dat de ring anderen aantrekt. Ik geloof niet dat je doorhebt in wat voor gevaar jij je verkeert.' Nu ze beter naar hem keek, zag ze dat hij een snee in zijn gezicht had. Die had hij eerder nog niet.

Wat als ze nog steeds in dezelfde nachtmerrie zat? Lucinda keek achter zich, maar zag niemand. Ze kon het benauwde gevoel echter niet van zich afschudden. Deze man maakte haar paranoïde.

'De afgelopen dagen heb ik niets ervan gemerkt,' zei Lucinda.

'Dat komt omdat ik ze allemaal heb moeten tegenhouden, waar ik trouwens geen zin meer in heb.'

Lucinda wist niet meer wat ze moest geloven, maar dat veranderde al snel toen ze de man hoorde roepen: 'buk!'

Ze reageerde er direct op, ging gelijktijdig met de man naar de grond toe. Een seconde later vloog er een mes over hen heen.

'Dat is ons signaal om te gaan,' zei de man, die zich rechtte.

Hoe kon hij zo kalm zijn, terwijl er psychopaten achter hen aan zaten? Lucinda volgde de man zonder nog achterom te kijken. Het lukte haar om het tempo van de man aan te houden. Hij duwde de ongelukkigen opzij die in de weg liepen, wat geïrriteerde kreten opleverde. Lucinda moest zich inhouden om zich niet steeds voor zijn gedrag te verontschuldigen.

Er was geen enkel moment waarop de man twijfelde welke weg in te slaan. Hij had een duidelijk doel voor ogen en Lucinda had geen andere keus dan hem te volgen. Het was hem of die psychopaten die haar dood wilden.

In de straten waar het drukker was vertraagde de man zijn tempo om waarschijnlijk niet te veel op te vallen. Lucinda durfde op een gegeven moment achterom te kijken en zag tot haar opluchting geen mensen met messen in hun handen. De kust leek veilig te zijn. Voor nu tenminste.