Kendimi evden dışarıya attığım da ne bardaktan boşalarcasına yağan yağmur umrumdaydı, ne de önüme çıkan arabalar.
Göz yaşlarım Yağmur ile yarışa girmiş gibi hızlı hızlı akarken önümü de bulanık görüyordum.
Canımı yakmıştı, senelerimi verdiğim kişinin beni bi' anda silip atması çokça canımı yakmıştı.
Hele ki bir başkası uğruna. Söz vermişti oysa ki bana, hiçbir zaman aramıza kimse girmeyecek diye. Oysa ki kendi verdiği sözü çiğneyip atmıştı.
Aklıma gelen şeyler ile daha çok ağlıyordum. bir yere varacakmışım gibi koşuyordum.
Şuan tek gitmek istediğim yer evimdi, Evim belki yanmıştı, belki yıkılmıştı bilmem ama benim artık bir evim yoktu. Belki de o ev için ben bir kiracıydım.
Yolun ortasında olduğum hem çalan korna ile, hemde gözüme giren arabanın farı ile fark etmiştim.
Belki de bu benim için bir sondu....
★★★★
Yeni bir kurgu ile karşınızdayım
Çok yazdım elim ağrıdı.
Bi de bu tanıtım bölüm değil.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
