kur'anımda açan karanfil

1

bugün orucun en zor günüymüş gibi hissediyordu hafize yunjin. hava oldukça sıcakken allaha şükürler ediyordu, bunun sebebi ise böyle zor ve sıcak bir günde oruç tutarak kendi nefsiyle savaştığı içindi. hafize her zaman orucunun zorlanmasını severdi, kendini daha iyi bir müslüman gibi hissederdi hep. şimdi ise ezan okunup orucunu açtığında midesine doğru inen soğuk suyla birlikte ailesini dinliyordu.

"duydun mu hanım, yeni imam gelmiş diyorlar."

"benim pek bilgim yok hacı efendi, sabah mukabele dinledikten sonra eve gelip yemek hazırladım. dünyevi şeylerden bihaberim."

hafize yunjin hurmasını yemeye başlamışken derin düşüncelere dalmıştı, demek ki erhan heeseung hoca artık imamlık yapmayacaktı. ramazan başlayalı pek olmamıştı ama onun kıldırdığı teravihleri seviyordu, çok düzgün ve tane tane okuyordu duaları. peki ya yeni gelen imam? ya iyi kıldıramazsa diye şüpheye düşmüştü hafize. bu düşüncelerini allaha havale ederek yemeğini yemeye devam etti.

yemekler yenilmiş ve namaz vakti çoktan gelmişti. karahan ailesi alelacele camiye doğru gidiyorlardı, yolda babaları ismail bey sürekli söylenmişti. hafize elbisesini düzeltirken camiye gelmişlerdi bile. babasıyla ayrıldıklarında kadınlar tarafına geçmişlerdi. üst kata çıktıklarında hemen boş buldukları yere oturmuşlardı. hafize yunjin tesbihini çıkarıp çekmeye başlamıştı, böyle günlerde boş durmamak gerekirdi. bir süre sonra mikrofon gıcırtısı doldurmuştu tüm camiyi. teravih için herkes ayağa kalkarken kulağına dolan sesle şaşırmıştı hafize. bu ses... gerçek olamazdı. aklı karıştığında herkesin namaza başlamış olduğunu gördü ve şaşkınlığını bi kenara atıp namaza durdu. aklı sürekli dua okuyan imamdayken ne yapacağını bilemiyordu, bu ses onu derinden etkilemişti. hayır bu imam erhan heesung değildi, bu kesinlikle yeni bir sesti. o kalın sesiyle sureleri okumasını dinledi, tekrar edemedi bile. nefesini kesen basık camii havası değildi de, bu sesin sahibiydi.

hafize yunjin namazını nasıl kıldığını bilmiyordu, eğilip kalkmaktan bozulan şalını düzeltti. camiden çıktıklarında basık havadan çıktığı için şükürler etti hafize. babasının gelmesini beklerken camiinin kenarındaki banka oturmuştu. arkasında konuşan birkaç adamı dinlemeye başladı hafize yunjin.

"yeni imam daha gençmiş diyorlar, pek de güzel kıldırdı namazı."

"valla ne yalan söyleyeyim erhan hocadan daha da iyiydi duymasın ama."

ikisi gülüşerek camiden çıkmışlardı, hafize iç çekip kol saatinden saate baktı. annesi gördüğü arkadaşlarıyla sohbet ediyordu, babası da kesin camide oturmuş siyaset konuşuyordu. uzakta duran banka iki tane beden oturmuştu, hafize kafasını kaldırıp bakmadı çünkü yapması gereken de buydu. hızlıca doğrulup biraz daha öteye kaydı. elbisesini düzeltip diğer tarafa bakmaya başladı ama ister istemez konuşmalarına kulak misafiri olmuştu.

"bugün seni sevdiler gerçekten, sanırım artık benim pabucu dama atacaklar."

diğer oğlan gülmüştü, hafize bu gülüş ile içinin ısındığını hissediyordu. "sanırım öyle hocam."

işte, işte bu oydu. bugün onlara namaz kıldıran yeni imamdı. dahalık adını bilmiyordu ama deli gibi öğrenmek istiyordu, sadece iç çekebilmişti hafize yunjin. dönüp oraya bakmak istiyordu ama yapamazdı, daha doğrusu yapmazdı.

"ben artık müsaadeni isteyeyim erhan hocam, sabah ezanı okumaya ben gelirim zaten."

hafize yunjin göz ucuyla bakmak için hafifçe kafasını çevirmişti ama tek gördüğü şey arkası dönüp ilerleyen birisi ve bankta tek başına oturan erhan hocaydı. erhan hocanın arkasından annesi belirdiğinde gözlerini kaçırıp ayaklandı. neredeyse arka arkaya yürüyorlardı ama ne hafize kafasını yerden kaldırıp bakardı ne de yeni imam cafer jay arkasına bakardı. bu günü böyle bitirdiğinde, evde bile kuranını okurken aklına yeni imamın geleceğini biliyordu. bu kuranı onun sesinden dinlemek istiyordu. şimdi ise tek yapması gereken, heyecanla sabah ezanını beklemekti.