როცა ღნავილს მოვრჩი პირველ სართულზე ჩავედი მაგრამ ის აქაც არ იყო მაგრამ ბიჭებმა დამიძახეს საჭმელად... მალევე ჰიუნჯინი ჩამოვიდა და მაგიდას მოუსხდა...
ისეთი სევდიანი თვალებით მიყურებდა გეგონებოდა მოვარდებოდა და ჩაეხუტებოდა, შემდეგ კი ტირილს დაიწყებდა მაგრამ.... ღმერთო რა ფიქრები მაწუხებს.... სუფრაზე ყველა ერთმანეთს მივშტერებულიყავით და ჩუმად ვიჯექით სანამ სიმშვიდე სანგმინმა არ დაარღვია:
სანგმინი:კარგით რა ბავშვებო, ხმა ამოიღეთ....
ჰანი:აქამდე მოკეტვას გვთხოვდი ახლა კიდე გვაჩუმებ? რა მალე იცვლის ხასიათს...
ბანგჩანი:ჰანი მართალია...
ჩანგბინი: ჯეიონ, სულ გაბუსხული ვერ იქნები ჰიუნჯინზე... ახალჩამოსული ხარ... უკვე 19-ის ხარ... ორი წელია არ გვინახიხარ შენ კიდე გამარჯობის გარდა არაფერი გითქვამს...
ფელიქსი:ჯეი, ჯობია რომ ჰიუნჯინს შეურიგდე_ყველა დაეთანხმა...
მე ვგრძნობდი ჰიუნჯინის გამოხედვას მაგრამ თავს ვიკავებდი რომ არ გამეხედა.. ბოლოს ავდექი და ყვირილით ვთქვი....
_მართალი ხართ ახალჩამოსული ვარ და რაც ჩამოვედი ჩემი განხილვა არ შეგიწყვეტიათ და მე რომ მადანაშაულებთ ჯობია ჰიუნჯინმა აგოს პასუხი მის დანაშაულზე_ ამის შემდეგ ავდექი და ჩემს ოთახში ქვითინით შევვარდი...
მალე ბიჭების კაკუნი გავიგონე მაგრამ კარს არ ვუღებდი...
ჰიუნჯინის პოვ:
როცა ჯეიონი დავინახე როგორ ყვიროდა და შემდეგ როგორ გარბოდა და მივხვდი რომ საერთოდ არ შეცვლილა... ისევ ისეთივე გულუბრყვილო და საყვარელიაა... წარმომიდგენია როგორ ცუდად იგრძნო თავი როცა დავშორდით...
_კარგით რა ბიჭებო... რა იცით რომ მისი ბრალია ჩვენი დაშორება
მე გადავწყვიტე.... იმიტომ რომ სანამ მე იქ არ ვიყავი არ ეწვალა და ჩემს მონატრებაში დრო არ გაეტარებინა...
ჰანი:ძმაო კარგი რა... აქამდე რატომ არ გვითხარი!?
სანგმინი: შე დეგენერატო ნაბიჭვარო, ჩემი და წვალობდა შენ კი....
