โชคชะตาเล่นตลก (Twist of fate)

ตอนที่ 1 หญ้า

"ซ้ายมาๆ!"

"ส่งๆ! กูว่าง!"

"ยิง!"

เสียงเหล่าหนุ่มวัยรุ่นตะโกนส่งสัญญาณให้แก่ผู้ครองลูกฟุตบอล

กลิ่นสนามหญ้า เสาไฟที่ล่อแมลง เสียงกระหึ่มเชียร์จากขอบสนาม เหงื่อที่หยดจากคางสะบัดเสมือนแปรงพู่กัน ความรู้สึกที่เหนื่อยจนจะตาย แต่ก็มีความสุขที่ได้ทำ ดวงตาดำทอดมองไปพร้อมใช้ฝี่เท้าเลี้ยงลูกฟุตบอลผ่านผู้เล่นฝ่ายตรงข้าม เศษหญ้าและดินสะบัดเลอะถุงเท้าและรองเท้า

"รัณ!! ว่าง!!"

เสียงแหบดังขึ้นจากตำแหน่งหน้าโกลที่ไม่มีผู้เล่นคนไหนกั้นทางส่ง ทันทีทันใดลูกฟุตบอลก็ถูกส่งอย่างรวดเร็วพอเหมาะพอเจาะกับผู้เล่นหน้าโกลจนสุดท้ายก็สามารถส่งบอลเข้าโกลได้

"ไอ้เหี้ย!! ชรัณ มึงเลี้ยงลูกผ่านตั้ง 3 คน เมสซีเข้าสิงเปล่าวะ"

"ฮ่าๆ ก็พอตัว มึงก็ใช่เล่น เข้าโกลอย่างสวย"

บรรยากาศของเพื่อนๆในทีมที่กระโดดกอดคอกันเหมือนชนะบอลโลก พร้อมกับการสาดน้ำเปล่าใส่กันตอนช่วงที่พระอาทิตย์เพิ่งตกไปหมาดๆ เป็นความรู้สึกที่นักบอลตัวน้อยทุกคนน่าจะเข้าใจกันดี เฮฮากันได้สักพักเวลาก็ล่วงไปกว่าสองทุ่มแล้ว กลับตอนนี้น่าจะโดนพี่บ่นอีกแน่เลย

"รัณ เพื่อนเขาว่าจะไปกินหมูกระทะฉลองแชมป์กัน มึงกินปะ"

"ขอผ่านว่ะ ดึกแล้ว"

"โห่ว โอเค งั้นเดี๋ยวกูจะได้บอกไอ้นนท์"

ด้วยความที่โรงเรียนพวกผมเป็นนักฟุตบอลไปแล้วกว่าครึ่งโรงเรียน การใช้สนามเลยมีปัญหานิดหน่อย สุดท้ายหาจุดสรุปไม่ได้เลยตัดสินกันด้วยฟุตบอลซะเลย ใครได้แชมป์ได้เล่นสองวัน และแน่นอนผมกับเพื่อนในห้องได้ฟอร์มทีมสุดโหดด้วยชื่อทีมแบบเท่ๆ อย่าง the warrior of field ซึ่งหมายความว่านักรบบนสนาม โคตรเท่ โคตรเบียว มติเอกฉันท์เลยใช้ชื่อนี้ซะเลย ด้วยบารมีความเก่งฉกาจพร้อมความขลังของชื่อทีมเลยได้แชมป์มาแบบอีซี่ๆ ผมยิ่งตื่นเต้นไปใหญ่ เพราะอีกไม่นานโรงเรียนจะมีการจัดแข่งขันกีฬาสีที่จริงจังมากด้วย แน่นอนการคัดตัวนักกีฬาคงเดือดสุดๆ วันนี้ผมก็โชว์เลี้ยงลูกแบบเฮียเมสไป แถมฟอร์มก็โคตรดี บอกเลยกองหน้าไม่มีทางขาดผมไปแน่นอน
ในขณะที่ผมกำลังยิ้มหวานเดินกลับบ้านหลั่ลล้ากับการได้เป็น Player of the match กลายๆ อยู่ กว่าจะถึงบ้านก็ล่อไปเกือบสามทุ่ม