Unicode...
"သားရေအောက်မှာ သားကိုကိုထယ်ယောင်းရောက်နေတယ်...ဆင်းခဲ့ဦး...
"ဗျာကိုကိုရောက်နေတာလားစောကြီးဘဲ...လာပြီလာပြီမေမေ"
ဂျင်တယောက်လှေကားကနေပြေးဆင်းလာပီး...ခုံမှာထိုင်နေတဲ့ထယ်ယောင်းကိုပြေးဖတ်လိုက်တယ်
"ကိုကိုပြန်လာပီလား...ဂျင်ကလွမ်းနေတာ..."
"ကို့ရဲ့ကလေးလေးကလွမ်းနေတာလား...ကိုအလုပ်ကိစ္စတွေမပြတ်လို့မလာဖစ်တာပါကလေးရဲ့"
"သိဘူးသိဘူးကိုကိုကဂျင့်ကိုပြစ်ထားတာဘဲသိတယ်...စိတ်ဆိုးတယ်...ဟွန့်"
"ရွှေစိတ်တော်မညိုးလိုက်ပါနဲ့နော်...ကိုကိုမုန့်၀ယ်ကျွေးမယ်လေ...စိတ်မဆိုးနဲ့နော်...ကိုကကလေးကိုယူဖို့ပိုက်ဆံတွေများကြီးရှာနေတာလေ..."
အပြောတစ်ပေါက်ကတော့ ရွှန်းရွှန်ူကိုဝေနေတာဘဲဒီတခါတော့ခွင့်လွှတ်ပေးလိုက်မယ်...ဟွန့်"
"ဟုတ်ပါပီဗျာ...အ၀တ်အစားသွားလဲကိုကိုတို့အပြင်သွားကြမယ်..."
"ဟုတ်ကိုကို..."
ဂျင်နဲ့ထယ်ယောင်းကငယ်ငယ်ထဲကအိမ်နီးချင်းတွေ...မိဘချင်းကလဲရင်းနှီးကြတယ်...အရွယ်ရောက်လာတော့ ထယ်ယောင်းကဂျင့်ကိုချစ်ခွင့်ပြန်ခဲ့တယ်... နှလုံးသားချင်းကလည်းနီးမိသားစုချင်းကလည်းတည့်ေတာ့ေဖြာင့်ဖြူးတဲ့အချစ်ေရးကိုပိုင်ဆိုင်ထားကြတယ်...
ကျွန်တော်အထက်တန်းပြီးတော့နှစ်ဖက်မိဘသဘောတူ စေ့စပ်လိုက်ကြတယ်...ငယ်သေးတာမို့လို့လက်ထပ်ဖို့ကတော့ဂျင်ဘွဲ့ရမှလက်ထပ်ဖို့ဆုံးဖြတ်ထားကြတယ်...
ဘာမှကိုပူစရာမလိုတဲ့အချစ်ရေးကိုပိုင်ဆိုင်ထားပေ
မယ့်တခုဘဲ...ကိုကိုကစီးပွားရေးသမား...အလုပ်ကိုအမြဲအာရုံစိုက်တယ်...အဲ့တာကြောင့်လဲငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ်နဲ့အောင်မြင်တဲ့စီးပွားရေးလုပ်ငန်းရှင်ဖြစ်နေတာလေ...အလုပ်သာလုပ်နေရရင်အရာအားလုံးကိုမေ့သွားတတ်တဲ့သူမျိုး...ပိုက်ဆံရှိတယ်..ဩဇာအာဏာကြီးပြီးမာနလဲအရမ်းကြီးတယ်...ဂျင့်ကိုတော့အရမ်းချစ်ပါတယ်...အလိုလဲလိုက်တယ်...ဒါပေမယ့်တစ်ခါတရံဂရုမစိုက်ဘူး...
YOU ARE READING
Thorn Of Love
Fanfictionပျော်ရွှင်မူဘဲဖြစ်ဖြစ် နာကျင်မူဘဲဖြစ်ဖြစ်... မင်းနဲ့ပတ်သတ်ရင် လောဘကြီးပါရစေ...။
