kafanda tekrarlanan hataların getirdiği depresiflikle uğraşan kız, somutluk ve soyutluğu karıştıran erkekle güzel anlar yaşamıştı. ne yazık, en güzel anılar ise hep kısa olanlardı.
"kafanda kurduğun o güzel evin olduğu yer ölümdür bazen, jungkook"
r...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
roseanne park chaeyoung,, song;slow motion-Jennie&Matt "Hayaller yıkılmış birer enkazlardır." 01/09/19
박로제𖤐;
Küvetin içerisine daha da yerleştim. Ellerimi kanayan dudaklarıma getirdim. Saçlarım ılık suda bir çiçek gibi şekillenmişlerdi. Vücudumun üzerine gelen gül parçaları ayıplarımı kapatıyordu. Gözlerimi kapattım ve kendimi tamamen o suya batırdım. Bir okyanustaydım sanki. Soğuk sular her yerimi kaplamıştı. Kusurlarım ortada, derin sulara dalmıştım. Okyanusun üstündeki ışığın bir kısmı gözlerime ulaşabiliyordu. Nefes hakkım yoktu. Onların ölümü aklıma geldi yine. Her düşünceyle aşağı çekiliyordum. Yüzmeye çalışmıyordum, hayır. Kollarımda ve bacaklarımda bir ağırlık vardı. Yavaşça dibe batarken ölümün iplerini çekmek istedim. Nefessizlik ile gözlerimi açtım.
Nefes nefese dışarıya, etrafıma bakındım. Kıyafetler beyaz zeminin üzerine öylece savrulmuş. Gül parçalarının birkaçı yerde, kıyafetlerin üzerini süslemişlerdi. Ayna buharlar içinde soğuk bir buza benziyordu. İnce ellerim küvetin kenarını tutarken titriyorlardı. Saçlarım ani çıkışla gülleri de dağıtarak kusurlarımı kapatmaşlardı. Kafamı sakince kuvete değecek şekilde geriye attım. Nefesimi toparlamaya çalışıyordum. Kapalı olan banyo ışığının yerini sarı cam aynası almıştı. Beyaz fayanslara bir ateş gibi yansıyordu. Ellerimi saçlarıma götürerek onları geriye doğru taradım. Taramadan sonra onları kapalı olan gözlerimin üzerine bıraktım. Derin nefeslerimi aksatmadan alıyordum.
Nefeslerim toparlanınca ellerimle kuvetin kenarlarından tutundum ve kendimi yukarı çektim. Güçsüz bedenim yavaşça sudan çıktı. Havluma ellerimi attım hemen. Üzerimi sardım onunla. Suyun aşağıya akmasını sağlayacak tıkacı yerinden çıkardım. Kıyafetleri yerden aldım ve kilitli kapıyı açtım. Hava ışıkların açılması gerektiği kadar kararmıştı ben banyodan çıktığımda. Cidden o kadar zaman olmuş muydu ki?
Odamdaki perdeleri kapattıktan sonra masa ışığımı açtım. Odanın ne çok aydınlık ne çok karanlık olmasını seviyordum. Bilinmezliğin içinde kaybolmak korkutuyordu insanı. Bilinmezlik benim için hep karanlık olmuştu. Sonuçta karanlık bir bilinmezliktir. Benim en büyük bilinmezliklerimden sadece bir tanesi.
Aynanın karşısına geçtim. Havluyu tutan ellerimi gevşettim. Pamuktan olan havlu sakince yerdeki yerini buldu. Sadece vücudum vardı. Çıplaktım. Yani kusurlarım ve ben...
Çıplaklık kusurlara benzerdi. Her şey ortadadır. Doğum lekeleriniz, benleriniz, kusurlarınız... Hepsi bellidir çıplakken. Onları daha fazla görmemek için aynadan çekildim ve kıyafetlerimi giyindim. Elimi telefona attığımda gördüğüm bildirimle duraksadım.
