Merhaba hayat arkadaşım , mühteşem sırdaşım kimse yanımda olmazken
derdimi paylaştığım günlüğüm ,derdime derman olan kitaplarım
-her zaman ki gibi annem beni ya kitapların içinde yada deli gibi günlüngüme yazı yazarken bulduğu ve söylenmeye başladığı bir güne merhaba
-"bırak şu kitaplari artık,saçma sapan şeyler yazıpta beynini kurcalama şu günlükle" gibi kelimeler
Babamı merak ediyorsanız
o her zaman tek başına takılır gazetesini okur ,kahvesini içer kendi kendine kahvaltı yapar sabahın köründe.
Bazen yüzünü bile görmüyorum aynı evde yaşamamıza ragmen.
Annemle bir çok kez bu yüzden ayrılma aşamasına kadar geldiler ama her seferinde bir sayede barıştılar.
Böyle muhteşem arkadaş ortamı olan bir insandım ama o insanların yanından kurtulup kendimi kitaplarda, hayali kahramanlara adadım çünkü arkadaşlar bana zarar veriyor ,beni yarı yolda bırakıp bana kazık atiyor.
-kitaplarda ki yazarlarla konuşup onlara derdimi anlatır oldum bu yüzden ailem bana deli olarak bile bakiyorlar.
BEN DELİ DEĞİLİM.
Bazen kaçıp gitmek istiyorum buralardan. Arkadaşlıklar bayatladı,insanlar sıkıcı olmaya başladı benim gözümde.
Hayalimde uzun boylu, kaslı, yakışıklı kahramanım beni bu bataklıktan kurtarmaya gelicek buna inaniyorum.
-Bu gün tarihe yazılması gereken bir gün annemin ısrarı yüzünden uzun süre sonra dışarı çıkıyorum. Ne kadar ısrar etsemde gitmemek için mecburen gitmek zorunda kaldim.
-Bayadır dışarı çıkmıyordum ,dışarıya çıkmayı özlemiştim adeta, balkona bile çıktığım yoktu. Gözümü güneş almıştı uzun süre dışarı çıkmadığım için kızarıp bozarmıştim bu duruma.
-Annem camdan beni izliyordu aslında dışarı çıktığım için oda biraz endişeli gözüksede bu durumu bana fazla yansıtmamaya çalışıyordu camın arkasından. Anneme ne kadar kızarsam kızım o her zaman benim iyiliğimi düşünürdü ,her zaman iyi bir yere gelmem için çabalırdı.
İlk okul performans ödevlerinde maket yapılacakken ben uyurdum benim ödevim için ugraşırdı ve çokta güzel yapardı.
Ona her zaman çok büyük saygım vardı aslında.
Derken uzun dışarı çıkmamanın etkisiyle dolana dolana markete giderken başkaları yüzünden bu güzeliklerden mahrum kaldığımı düşündüm dışarı çıkmak,sahilde yürümek ,miss gibi havayı içime çekmek gibi belkide bu yüzden dahada içime kapanıyordum.
Bundan sonra dışarı çıkacağıma kendime söz vermişken ağzımı bir el kavradı bağırmaya çalışıyordum çırpınıyordum ama hiç bir şekilde fayda etmiyordu hayvana. Bana susmam ve hareket etmemem için hareket yaptı.
"Bu"dedim içimden "bu benim bir zamanlar yakın olduğum derinin erkek arkadaşıydı doruktu"dedim kendi kendime
ve bunlar bir zaman çok kötü şekilde ilişkilerine son vermişlerdi.
Ben yinede çırpınmaya devam ederken önümüzde beyaz renk bir audi durdu ve beni zorla arabay bindirdi ve pamuğa bir şey döküp beni bayıltmıştı
Bundan sonra ne olucakta?
-sanki dışarı çıkmamı bekliyorlarmış gibi
Annem çok merak edicekti, çok üzülecekti
Beni kaçırdıklarını anlamayacaktı. Belki benim çekip gittiğimi düşünecekti.
Doruk çok yakışıklı bir insandi belki benim kahramanıma uymasada ona taş çıkaracak cinstendi kumraldı fazla boyu olmasa orta boylu kaslı bir çocuktu bakan tekrar arkasını dönüp bir daha bakardı.
-Uyandım yumuşak bir yerde yatıyordum bu kaçırma olayının rüya olmasını diledim ama kendime gelip karşı tarafa baktığım ela gözle bana dikilmiş bir vaziyetteydi.
Korktum doruk yoktu peki ya bu kimdi?
"Neden ben burdayım" diye sordum
Hiç bir şekilde bana taviz vermeden "zamanla anlarsın "dedi kimdi bu ?ben nerdeydim? Bunların hepsi oyunmuydu acaba ? Napacaktim artık ?
Kaçma yolu düşünmeliydim
#buralarda yeniyim oylarınıza ve yorumlarınıza ihtiyacım var şimdiden hepinize teşekkür ederim
