_අහස් |🖤🧡 [completely ✅]

10කොටස

උදේන්ම නැගිට්ට මම හිටියේ දින කැලැන්ඩරය ඉස්සරා සැප්තැම්බර් 07 හරියටම අවුරුදු 20 මගේ අම්මා මාව දාලා ගිහින් ඒ අවුරුදු විස්ස මම ගෙවපු විදිහ ගැන මට මතක් වෙද්දි සතුටින් ඉන්න පුලුවන් දවසක් ඒ අතීතය දිහා හැරිලා බලද්දි ඉස්සර මට රස විදින්න ගොඩාක් තැන් තිබ්බා.වේදනවා අධිමාත්‍රාවෙන් අත් අතරට අරන් ඉපදුනත් මගේ මේ අවුරුදු විස්සේ සමහර තැන් වල අධිමාත්‍රා ගත වේදනවාව වගේම අල්පමාත්‍රා ගතව මම සතුට වින්දා.ඒත් ගිය මාස දෙක කියන්නේ මගේ ජිවිතේ තනි කරම කන පිට ගැහුන මාස දෙක.

අද මගේ උපන්දිනේ මට හරියම අවුරුදු විස්සක්, අදට මගේ අම්මා මට නැතිවෙලා අවුරුදු විස්සක්.මන් වගේ ලමයෙක් නිසා මගේ තාත්තාට එයාගේ ආදරේ නැති වෙලා අදට හරියටම අවුරුදු විස්සක්. වෙන ලමයින්ගේ උපන්දිනේට උදේට අම්මා,
තාත්තා ,සහෝදර සහෝදරියෝන්ගේ සුභ පැතුම් නොඅඩු දවසක් වෙද්දි ලෙවින්ගේ උපන්දිනේ කියන්නෙම අම්මා කෙනෙක්ව මරාගෙන ඉපදුන මහා මුසල දවසක්.

පුරුදු විදියටම වොශ් එකක දාන් රොකි බබාවත් නාවන් පහලට ආව මම ගෙදර අස් කරලා කිරි එකකුත් හදන් බීලා බෙහෙත් ටිකත් බිව්වෙ නැත්තම් අර යක්ශයා මගේ බෙල්ල මිරිකලා මරනවා.එහෙමට එක්කෙනානේ මගේ සුදු පුතාට කන්නත් දාලා ලෑස්ති උනේ පුරුදු විදිහටම අම්මා වෙනුවෙන් පල්ලි යන්න.මට අද දවස විශේෂ දවසක් නෙමෙයි සාමාන්‍ය දවසක් උපන්දිනේ අතින් ඒත් මට අද අම්මා වෙනුවෙන් ප්‍රේ කරන්න තියනවා.

උදේ හයට විතර නැගිට්ට මම වැඩ ඉවර කරගනිද්දි නමයට කිට්ටු කරලා තිබ්බා.මගේ මේ ලෙඩත් එක්ක මට ආව ප්‍රශ්න එක්ක මම පොත් ලියන එක ටික කාලෙකට නතර උනා.ඒකත් ආයෙත් පටන් ගන්න ඕන.කලු පාට ඩෙනින් කලිසමට නිල්පාට ටීශර්ට් එකක ඇන්ද මම ලෙදර් ජැකට් එකත් අරන් රොකිවත් අත් වලට අරන් එයාගේ බෙල්ට් එකත් අතට ගත්තේ අම්මා වෙනුවෙන් අපි දෙන්නම චර්ච් යන නිසා. මම දොරත් ලොක් කරන් ලිෆ්ට් එකෙන් පහල පාකින් එකට යද්දිම වගේ මගේ බයික් එක ලඟ කලු පාට බෙන්ස් එකක නතර කරා.මම ඔය කිසි දෙයක් ගනන් නොගෙන එන්න ආවට වැඩි වෙලා එහෙම ඉන්න බැරි උනේ වහනෙන් බැස්ස කෙනා නිසා.