🫧MÜKEMMEL DENEN ŞEHİR EFSANESİ🪽

✨HİKAYE🌤️

     Merhaba ismim Ruby, 27 yaşındayım. Ailem beraber çıktığımız bir yolculuk sırasında araba kazası nedeniyle hayatlarını kaybettiler. Ben de bu yüzden iki yaşından beridir amcamın evinde kalıyorum. Amcamın hakkını yiyemem, o çok iyi bir insan, altın gibi bir kalbi var. Amcamın benimle yaşıt iki kızı var, biz beraber büyüdük. Bu kızlar ikiz kardeş, Lia ile Liva. Parıltılı ve simli bir hayatımız vardı ; fakat benim için bu güzel hayat 13 yaşındayken son buldu nedeni ise ...

Zorbalık oldu. Ben bir zamanlar çok çirkin, şişman ve beceriksiz bir kızdım. Lia ise hep çok popüler güzel ve sevimli bir kızdı. Haliyle de çevresi oldukça genişti. Liva ise küçüklüğümüzden beri Lia'ya bağlı yaşadığı için haliyle aynı şeyler Liva için de geçerli oluyordu. Biz beşinci sınıfa giderken, yani 11 yaşındayken, Liva ve Lia ile aramız bozulmaya başladı. Anlamıyordum ne yapmıştım ki ben onlara? Aramız zamanla bozuldu, bozuldu, bozuldu... En sonunda düşmana dönüştük. Peki bunlar neden mi oldu? Zamanında üçlü bir arkadaş gurubumuz vardı. Lia, Liva ve Ben. Aramıza Hilal isminde bir kızı da aldık, almaz olaydık. Hilal arkamdan koyu dedikodu yapıyormuş; fakat benim haberim yokmuş. Sizi pek sıkmak istemiyorum, özet olarak yazacağım. (şişman domuz,çirkin,ucube,yağ deposu) Bunlar bana takılan lakaplardan sadece bazılarıydı. Ben bu olayları yedinci sınıfın başlarında öğrendim; ama tabi ben bu olayları öğrendiğimde iş işten çoktan geçmişti. Lia ile Liva çoktan Hilal'in dediklerine inanmıştı. Artık benim gibi bir kuzenleri olduğu için utanıyorlardı. O zaman için haksız sayılmazlardı aslında. Eskiden çirkin, şişman ve bakımsız bir kızdım. Size karşı açık konuşacağım. Kendimi ben bile sevmiyordum. Lia ve Liva'dan nasıl beni sevmelerini bekleyebilirdim ki? Bu olaylar sonrasında iyice yıkıldım. Tek dostlarım Lia ve Liva'ydı. Artık onlar da yoktu. Hayatta yalnızdım, ne yapacaktım? Biz liseye geçtiğimizde sanki üzerimdeki yük çok azmış gibi amcam da hayatını kaybetti. O süreden sonra içimde bir delik oluştu. Ben de bu deliği yemek yiyerek, yakınarak, ağlayarak, sızlayarak kapatmaya çalışıyordum. Bu tabiki de çok yanlış bir davranıştı; fakat o dönem bunu hiç takmıyordum. 17 yaşındaydım ama hala ne meslek yapacağıma bile karar vermemiştim. Kendimde değildim, zaten durmaksızın Lia ya da Liva bana dalga veya tehdit mesajları atıyordu. Kendimden nefret ediyordum.

Ben okuma yazmaya çıktım çıkalı hikayeler öyküler yazmayı çok seven bir kız olmuşumdur. Yine bir gün, bir Türkçe dersindeydik, ben de arka sırada defterimi çıkartmış hikaye yazıyordum, hikayede iki kız vardı. Hikayem bu kızların maceralarını konu alıyordu. Fantastik bir kitaptı ve bana aşırı saçma ve oldukça çocukça bir kitap gibi geliyordu. Ta ki Türkçe öğretmenim yazdığım hikayeye bakmak isteyene kadar:

👩🏻‍🏫: Ruby ne yazıyorsun sen öyle?

🦋: A ş-şey öğretmenim ...

☁️: Ayy öğretmenim, takmayın onu, hikaye yazıyordur kesin yine, sıkıcı.

Diyerek, küçümser şekilde ofladı pufladı Liva. Tabi ki de Lia'yı kendine çok örnek aldığı için kollarını bağladı, kaşlarını çattı, bana döndü, beni baştan aşağıya iyice süzdü ve güya kendince göz devirdi:

👩🏻‍🏫: Lia hiç kimse mükemmel olmak zorunda değildir, bunu o koca kafana sok artık tamam mı! Önemli olan bir işi, iyi de olsa kötü de olsa yapmaktır.

Lia bir anda ellerini bağlamış nefesini tutmuştu. Anlaşılan çok kızmıştı, bir süre sonra okulun teneffüs zili çaldı. Tam sınıftan çıkacakken bir kişi kolumu tuttu. Arkamı döndüğümde çok şaşırmıştım bu kişi...