life letters | 2min

1

-1503

"Sizin gibi hastaların tek gerçek sonu idamdır"

ve yine iki çift silah sesi

eşcinselliğin hastalık olduğunu düşünen insanların dünyaya hükümettiği bir dönem.sevdiğini sonsuza kadar göremeyeceğin şekilde iki zıt odaya kapıtıldığın ya da sevdiğini hala savunduğunda acımasızca idam edildiğin dönem, ki birinci seçenek nadirdir sadece korkakların şececeği bir son. çünkü gerçekten sevenler sonsuza ve sonuna kadar sevenlerdir.

yalan söyleyemezler canlarını kurtarmak pahasına. önceden bunu deneyenlerinin asla akıllardan çıkmayan görüntüleri de bunun kanıtıdır.yalan söyleyemezler çünkü gözlerden bile okunabilir sevgi 'sözler yalan söyler ama gözler asla'

seungmin ve minho birbirini ölesiye seven iki erkek.sırf iki erkek oldukları için birbirlerine sevgi besleyemeyeceklirin idda edildiği bir dönemde dogdular.belki onlar hayatlarının doğabilecek en kötü zamanında doğdular.
bu yüzden yıllarca kahrettiler annelerine.

"iyiyim"
minhonun sorduğu soruyu cevapladı seungmin.sorusunun cevabına ters düşen kanlı bedeninin varlığından haberdardı.görevlilerinin sırf minhoyu sevmediğini en dürüst hali ile itiraf etmelerini istemesindendi. her gün yaşanıyordu bu görevlilere minhoyu sevmediğini söylüyordu neyse ki iyi bir oyuncuydu. şimdi de sevgilisine iyi olduğunu söylüyordu. kanlar içinde görevlilerin gidip sevgilisinin gelmesini saatlerce beklemesine rağmen yalan söylüyordu.iyi olduğunu söylemeye devam ediyordu.

zaten insanlar hep yalan söyler günde ortalama ikiyüz kez.kendisi de buna dayanarak söylüyordu onlarca yalanı.görevliler onu sevdiğini dürüstçe itiraf edittiginde idam edicekleri zaman da söylüyordu sevgilisi o görevlilerin gitmesini saatlerce bekledikten sonra yanına geldiğinde gözünün içine bakarak yalan söylüyordu.gözler dürüsttür demiştim ya hayır gözler de bazen yalan söyler çünkü mecburdurlar buna.

her gün kesintisiz bu olaylar yaşanırken hapisane gibi etrafı çitlerle kaplı alanın içindeki birbirine zıt iki odada kalıyorlardı.koca yirmi dört saatte yemek vakti ve bahçe vakti hariç göremiyorlardı birbirlerini.gerçi bunu bile özgürce yapamıyorlardı.sadece bir görevlinin onları bir arada görmesi yeterliydi gözleriyle söyledikleri yalanları yalanlamak için,yeterliydi her gün defalarca duyulan çift kurşun seslerinin onlara isabet etmesi için.

"iyi geceler bebeğim"
alnına tüy kadar kafif bir öpücük kondurdurdu minho.odasına gelebilmesinin nedeni, görevlilerin kaçan iki kaçağı yakalamak için binanın sınırlarından dışarıya çıkmış olmalarıydı.tabi ki hepsi gitmemişti ama kalanlar da dışarıdaki güvenlikten sorumlu olan görevlilerdi.onlarında yukarı çıkma olanağına karşılık üstündeki pelerini çıkarıp odadaki altı ve yanları küflü yatağın üzerinde oturan sevgilisinin üzerine örterek,hızlıca oradan ayrıldı.

seungmin sevgilisinin üstüne örttüğü buram buram o kokan pelerine sarılarak ağlarken uykuya daldı.gözlerinden akan yaşlarından mıdır?yoksa sevgilisini yanında gibi hissetmesinden midir? bilinmez ama çektiği en rahat uykudur bu.

uyandığı gün sorguya alınacağı odada sevgilisini de gördüğünde kalbinin ritmi deli gibi hızlandı. seungmin korktu. onun yanında ona zarar verirlerse bir daha onu göremeyeceğinden korktu.elini sıkıcaktı kanatana kadar.sıkmak istiyordu elini ama yapamadı korktu. ölüm korkusu değildi ,bu korkunun sebebi sevgilisini bir daha göremeyeceğinin korkusuydu.görevlilerin ikili idam değil de tek kişilik idam yapmasının korkusuydu.sevgilisi kendi yolunu çizerken onun peşinden gidememenin korkusuydu öyle birşey olsa intahar ederdi ve bundan hiç şüphe etmezdi ama yaşadıkları dönemin şartları buna el vermezdi. intaharın bile yasak olduğu bir dönemde yaşadıklarını çok iyi biliyordu.bu yüzden bıraksa gözlerinde bir çift deprem başlardı. ama göze alamazdı o depremin sonuçlarını. bu yüzden delirecek kadar kasıyordu kendini.