STRAY GİRL~9. kız üye~‖ꜰꜰ‖

5.~GERÇEK Mİ?~

* HATIRLATMA *

Chan hyung
Aranıyor...

CHAN:
Sonunda aklınıza geldim bay Han. Nerelerdesiniz?

HAN:
Chan hyung asansörde kaldık. Yardım et. Sua'nın bilinci kapandı. Kapı sıkışmış açılmıyor.

CHAN:
NE! Tamam sakin ol. En kısa zamanda gelicem. Sakin kalmaya çalış.

HAN:
...

CHAN:
Jis duyuyormusun? Jisung cevap ver. Duyuyormusun? JİSUNG!

Arama sonlandırıldı...

* HATIRLATMA BİTTİ *

SUA'DAN

Keskin baş ağrısıyla gözümü açtım. Kafama çekiçle vuruyorlarmış gibi ağrıyordu. Etrafıma göz gezdirdim. Gözüme takılan şeyle rüyada olmayı diledim. Ama hayır gerçekti.

"H-han?"

Az önce tatlı olduğunu düşündüğüm yanaklar tamamen kanlar içindeydi. Kafanın bazı yerleri, saçları, t-shirt'ü kandı. Ona doğru yaklaştım. Göz yaşlarıma hakim olamıyordum.

"HAN! Bırakma beni. HAN! Aç gözlerini lütfen."

Ağlayışım şiddetleniyordu. Nabızını yoklamak aklıma geldi. Elimle nabzını yokladım. Zayıftı çok zayıftı. Bi yandan nabız seviyyesini kontrol ederken bi yandan bağırıyordum.

"İMDAT! YARDIM EDİN! KİMSE YOKMU?!"

Nabızı iyice zayıflamaya başladı sonra durdu. Vücudum korkuyla titremişti. Kalp masajı yapmaya başladım. Bir kaç dakika sonra kafamı göğüsüne koyup kalbının atıp atmadığına baktım.

Kalbi atmıyordu. 4-5 kez daha tekrar ettim. Olmuyordu. Delirmek üzereydim. Bağırıp çağırıyordum. Şiddetle ağlamaya başladım. Hanın ölümünü inkar edip duruyordum. Kabullenmek istemiyordum. Kalbim sıkışmaya başlamışdı. Nefes alamaz hale gelmişdim. Belki hepsi kabusdur ve kurtulurum diye gözlerimi kapatdım.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.

Gözümü açtığımda hastahanedeydim. Kurtarılmış mıydım? Odaya baktım. Jeongin, Felix ve Seungmin uyuyordu. Diğerleri yoktu. Han yaşıyormuydu, bu gördüklerim kabus muydu?

Yatakdan kalkacakken kolumdakı serumu farkettim. Serumu dikkatlice çıkardım. Koltukda uyuyan üçlüye yaklaştım. Üzerlerini örttüm. Sırayla hepsini süzdüm. Üçünün de gözü şişti, ağladıkları belliydi. İnkar ettiğim şey aslında acı gerçek miydi? Aklımı kurcalayan tek şey Hanın gerçekten yaşayıp yaşamamasıydı.

Ne zaman uyumak istesem kabus görürdüm. Bu kabuslar 85% gerçekleşiyordu. Ben de gün boyu buna tek başıma engel olmaya çalışırdım. Kimseye anlatmazdım. İçime atar dayanamadığımda günlüğe kayd ederdim.

Acaba kabusmu görmüştüm yoksa kabusumun gerçekleşmesine engel olamamışmıydım? Kapının açılıp kapanmasıyla kafamı kapıya çevirdim. Endişeli bi şekilde Chan oppa içeri girmişti. Hemen ona sarılmıştım. İlk şaşırsada o da bana sıkıca sarılmıştı. O kadar ihtiyatım vardı ki buna.

Genel olarak teması sevdiğim söylenemez ama sarılmanın yeri farklıydı. Bilmiyorum belki de çocukken görmediğim sevgiyi sarılmakta arıyordum. Bildiğim tek şey var. O da zor anlarda birine sarılmanın bana her şeyi unutturuyor oluşuydu.