Biz onunla ayrıldığımızda ben çok kötü bir hale gelmiştim. Ne düzgün yemek yiyordum ne de gülüyordum. Tek işlevim ağlamaktı sanırım. Okulun çıkışlarında, tuvaletlerde her yerde ağlıyordum. Canım o kadar çok yanıyordu ki hayatım boyunca hiç öyle yanmamıştı. Bende elimde olan tek şey olarak ona tüm gururumu, öz saygımı, öz sevgimi bitip yazdım... çünkü bana hiç bir zaman sevgi altın tepsiyle veya kendi kendine gelmedi. Ben her zaman bir sevgiyi dilenerek veya yalvararak aldım. Kimse beni kendi isteğiyle sevmedi. Zaten kimse de sevmez ben de kendimi kendi isteğimle sevmezdim.
Ateş
Ateş
Efendim
Barışalım
Biz barışmayacağız
Bu imkansız
Ateş
Yalvarırım yapma böyle
Canım yanıyor
Çaresizim
Sensiz yapamam
Lütfen
Kendimi de düşünmem lazım
(Burda bahsettiği olayı buraya söyleyemem aramızda bir şey o yüzden lütfen yargılamayın çünkü bu konuda gerçekten haklı)
Ateş yapamıyorum işte Sensiz niye anlamıyorsun ki?
Anlıyorum
Anlamıyorsun deme anlıyorum
*ses kaydı*59 saniye
*ses kaydı*59 saniye
*ses kaydı*50 saniye
*ses kaydı*54 saniye
Yapma böyle
Olmaz işte bırak artık
Ateş
Ölmek istememe neden oluyorsun
Ve umarım neden olduğun şey gerçekleşir
Böyle söyleme
Engellemek zorundayım özür dilerim, görüşürüz
Bunlardan sonra beni 1-2 gün engelledi ve ben o zamanlar sadece arkadaşımın attıkları kadarını biliyordum. Onu her başkasıyla gördüğümde kalbim acıyordu. Ama umursamaya çalışıyordum. Sonra bir gün canlı yayın açtı. O günü çok iyi hatırlıyorum. Canlı yayında biri ile gerçekten yakındı. Flört gibiydi. Canım o kadar çok acımıştı ki... hemen yayından çıktım. O gün ilk defa krize girdim. Panik atak mıydı yoksa ağlama krizi miydi bilmiyorum ama gerçekten kötü durumdaydım ben. O kadar çok ağlamıştım ki ne yaptığımı bile hatırlamıyorum. Neyseki o gün sağlam çıkabildim bundan. Zar zor hatırladığım şey en son diz çökmüş Allah'a yalvarıyordum barışalım diye. O kadar iyi hatırlıyorum ki yalvarmamı. Çok çaresizdim.
Şimdilik bu kadar götüşürüzzz muah
