[RadioSilence] Far Away

1

"Yanına oturabilir miyim?"

Ne basit bir cümle değil mi? Hayatınızın her alanında duyabileceğiniz klasik üç kelime. Metro, okul, otobüs... Ama bazen en basit üç kelime bile uzun bir hikayeyi başlatabilir.

Ben Vox, TV iblisi. Cehennemin tamamına nam salmış güçlü bir overlord. Benim onunla hikayem de bu üç basit kelimeyle başlamıştı...

____________

"Tabii."

Yüzünde nazik bir gülümsemeyle yanıtlamış ve yana kaymıştı. İri kahverengi gözleri, gözleriyle uyumlu koyu kahve saçları vardı. Ütülü beyaz bir gömlek, bordo yelek ve siyah kumaş pantolon giyiyordu. Sıradan bir üniversite için çok resmi giyinmişti.

Adamı incelemeyi bıraktığında aynı nazik gülümsemeyle yanına oturdu. Birbirlerini birçok kez görmüşlerdi ama daha önce hiç tanışmaya yeltenmemişlerdi.
Elini yanındaki adama uzattı.

"Ben Vox. Dönem başından beri seni görüyorum ama adını bilmiyorum."

Kahve saçlı adam uzatılan eli reddetti. Genellikle temasa girmekten hoşlanmazdı.

"Alastor, memnun oldum."

Aralarında sessizlik oluştuğunda Alastor, Vox'u incelemeye başladı.
Wolfcut kesimli düz siyah saçları sağ tarafındaki maviye boyanmış tutamla süsleniyordu. Nerdeyse porselen diyebileceği beyaz teni, okyanus kadar mavi gözleri ve sağ gözünün üzerinde kalın çizik şeklinde eski bir yara vardı. Dudakları hoş bir pembe rengindeydi. Dudağındaki ve karşındaki piercingler olmasaydı nerdeyse yakışıklı bir adamdı Vox, Alastor'ın gözünde.

"Bir insan neden kendi isteğiyle vücuduna metal sokar ki?"

Vox bir süre afalladı. Beklediği bir soru değildi ve şaşırmıştı.

"Ha? Neyden bahsediyorsun?"

"Yüzündekiler."

"Piercinglerimden mi bahsediyorsun? Bence güzel görünüyorlar."

"Sen öyle görüyorsan..."

"Çirkin olduğumu mu düşünüyorsun?"

Alastor doğrudan karşısındaki adama baktı. O metallerin kesinlikle çirkin olduğunu düşünüyordu ama Vox? Hayır, o çirkin tanımına en uzak insandı.

"Öyle bir şey söylemedim."

Ders başladığında konuyu kapattılar. Ders bitene kadar konuşmadılar. Sessizce not tutup ders dinlemek dışında bir şey yapmadılar. Ara sıra olan küçük bakışmalar ve bacaklarının yanlışlıkla birbirine değmesi haricinde hiçbir etkileşime girmediler.

____________

Ders bittiğinde Vox kahve saçlı adama doğru döndü.

"Kampüste dolaşmak ister misin?"

Vox'un açıkça arkadaş olma çabasından rahatsız olmuştu. Çevresinde yeni yüzler görmeye istekli sayılmazdı. Hayatına giren her insan yeni bir tehdit demekti onun için. Sırlarla yaşayan bir adam arkadaş edinemez.

"Sanırım burda oturmayı tercih ediyorum."

Aldığı cevaba açıkça bozulmuştu, yüzünden anlaşılıyordu. Yine de nazik bir gülümsemeyle karşılık verdi.

"Tamam, o zaman oturalım."

'Hiç pes etmiyor.' diye düşündü Alastor. 'Ne rahatsız edici.'

"Peki."

Ve sessizlik... Rahatsız edici ama ikisi de bunu değiştirmek için bir hamle yapmıyor. Alastor küçük not defterine bir şeyler karalarken Vox etrafını izliyordu. Sıkılmaya başladığı ufak tefek iç çekişlerinden anlaşılıyordu.

Alastor'la neden arkadaş olmak istediği hakkında hiçbir fikri yoktu. Adam sadece ilgisini çekmişti ve onu tanımak istemişti. Fakat işler pek istediği gibi gitmiyordu. Onunla konuşamıyordu bile. Konuşmayı bırak kendisine gösterdiği nezaket dâhi sahteydi muhtemelen. Her şeye rağmen denemeye devam edecekti.

"Nelerden hoşlanırsın?"

Alastor birkaç saniyeliğine karalamayı bıraktı.

"Sessizlikten." diye yanıtladı. Ardından karalamaya devam etti.

'Tamam, bu epey kabaydı.' Vox somurttu ama sessiz kaldı

Beklemediği bir şekilde Alastor konuşmaya başladı.
"Ya sen?"

Siyah saçlı adam enerjik bir şekilde konuşmaya başladı.
"Başarısız da olsam çizim yapmayı seviyorum, müzikle ilgiliyim, yeni yeler keşfetmeyi ve yine başarısız da olsam yemek yapmayı seviyorum."

"Enstrüman mı çalıyorsun yoksa sadece dinliyor musun?"

"Çalıyorum! Çok yetenekli sayılmam ama elektro gitar çalıyorum. Küçükken kursa gittim sonra kendim geliştirdim."

"Yani hobilerin de senin kadar gürültülü."

"Hey, gürültülü değilim ben!"

____________

Başlangıç bölümü olduğu için uzun tutmak istemedim. (Tıkandım.)