Herşey yalan

1.bölüm~

Merhabaaaa ben ekim sarı saçlı yeşil gözlü çilli sıradan bir hayatı olan bir kızım 21 yaşındayım ailemi kısa bir süre önce kaybetmiştim o yüzden tek yaşıyorum beni hayatta tutan tek şey karandı...
Karanla bir kafede tanışmıştık iykide tanımıştım onu ailem öldüğünde bana çok destek olmuştu bu yüzden onu çok seviyordum

Fakat buaralar aramız hiç iyi değildi sebebini bilmediğim bir halde bana çok soğuk yapıyordu neyseki bugün onunla buluşacaktım bunları sonra uzun uzun konuşurduk bunları düşünürken telefonuma gelen bildirim sesiyle irkildim
053***:merhaba Ekim sevgilin karan hakkında gerçekler merak ediyor musun"
Ekim:sen kimsin numaramı nereden buldun hem
053***:bunları konuşuruz ama ekim sen karan hakkında gerçekleri öğrenmek istersen yaz ben burdayım
Deli bu ya diyerek geçiştirdim aslında bir yandan kafam karan hakkında gerçekler kelimesine çok takılmıştı bunları düşünecek vaktim yoktu hemen belime kadar uzanan saçlarımı tarayıp hafif makyaj yaptım normelde hep bol şeyler giydiğim için bugünde öyle yapacaktım crop eşofman giyip hızlıca evden çıktım karan tahmin ettiğim gibi arabasıyla beni bekliyordu arabaya bindim hızlıca karan "hoşgeldin seninle birşey konuşmam lazım Ekim"dedi şaşırmıştım "tabi konuşalım her zamanki yere gidelim istersen" dedim karanda başıyla onayladı yaklaşık 15 dakikaya varmıştık zaten

Arabadan indiğimde karanın daldığını gördüm sanki bir derdi vardı ama söyleyemiyordu "bir sıkıntı mı var karan?" Dedim çünkü vardı "geçelim herşeyi anlatacağım" "peki"dedim sadece masaya geçtiğimizde ikimizde kahve söyledik karan sonunda lafa girdi gergince "bak ekim ben çok düşündüm ve bu ilişkininin iyi bir yere varabileceğini düşünmüyorum o yüzden fazla uzatmadan bitirelim"
Demesiyle şok oldum çünkü karan asla böyle birisi değildi yapmazdı yapamazdı benden ayrılmazdı karan "n.neden peki karan" dememle iç çekti ve "Ekim ikimiz içinde böylesi daha iyi olacak güven bana" ya bide güven bana diyor ben seninle beş yıl geçirmişim be bir anda öyle kestirip atamazsın değil mi ya "Bak Karan benimle dalga geçiyor olmalısın değil mi bir anda nerden çıktı bu saçma sapan fikir"dedim hafif yüksek sesimle karan sinirlenmişti belliki "bak Ekim sana düzgün bir dille bitirelim diyorum uzatıyorsun illa kalbini mi kırmak gerekiyor" demesiyle üzülmüştüm aslında ama belli etmeyerek "İyi madem öyle bundan sonra sakın karşıma çıkma Karan Yılmaz" dedim ve masadan hızlı adımlarla çıktım eve doğru yürüyordum bir yandanda ağlıyordum ben ailemi kaybettikten sonra ilk defa bukadar ağladığımı görmüştüm karan nasıl herşeyi bir anda bitirmişti aklım almıyordu sonunda evime geldiğimde soğuk bir duş alıp yatağıma uzandım unutmaya çalışsamda hala beni terk edişi aklıma geliyordu ve daha çok ağlamaya başlıyordum sonunda uykuya yenik düştüm ve gözlerimi birdaha asla açmak istemsizce kapattım

Gözlerimi araladığımda aklıma dün geliyordu ama ağlamıcaktım kalkıp kişisel işlerimi hallettim daha sonra kahvaltı yapıp kendimi kanepeye attım zaten fazla yemek yiyen birisi değilim bu olaylar oluncada hiç yiyesim gelmiyor telefonuma gelen bildirime baktım gene o adam yazmıştı
053***:düşündün mü ekim
Aslında merak ediyordum hemde çok ediyordum hem en fazla ne olabilirdi ki
Ekim:evet geliyorum konum atabilirsiniz
053***:güzel atıyorum hemen
Konumu atmıştı fazla uzak değildi attığı yer hemen kalkıp hazırlandım ve hızlıca evden çıktım konum oldukça büyük bir Restorantı gösteriyordu hızlıca içeri girip etrafa bakındım zaten 3 adamdan başka kimse yoktu sanırım benimle konuşmak için kapatmıştı koca restaurantı adamın biri beni görünce hemen ayağı kalktı "hoşgeldiniz Ekim hanım buyurun şöyle"dedi teşekkür edip gösterdiği yere geçtim hemen lafa girdi adam zaten
"Bakın Ekim hanım dediklerim size saçma gelebilir ama emin olun hepsi gerçek" hızla anlat geç işte ne uzatıyorsun ki "bakın karan büyük bir mafya lideri yani yer altı mafyası çok tehlikeli birisi karan lütfen dikkat edin" demesiyle güldüm çünkü karan böyle birisi değildi ve olamazdıda zaten en azından benim tanıdığım karan olamazdı...

EVVETT NASI BULDUNUZ??😽😻