In de Schaduw van Geheimen

Ontwaken in het Onbekende

Emily opende haar ogen en werd overweldigd door duizelingwekkende pijn. Ze lag op haar zij, haar lichaam rustend op iets hards en ongemakkelijks. Terwijl ze langzaam bij bewustzijn kwam, probeerde ze haar omgeving te verkennen. De lucht was zwaar en vochtig, gevuld met de geur van aarde en verrotting. Ze hoorde het geluid van bladeren die zachtjes ritselden in de wind en ergens in de verte klonk het zachte ruisen van stromend water.

Verward en gedesoriënteerd probeerde Emily zich te herinneren hoe ze hier terecht was gekomen, maar haar geheugen was een leeg, gapend gat. Ze kon zich niets herinneren van de gebeurtenissen die haar hier hadden gebracht, geen flitsen van herkenning, geen bekende gezichten. Het was alsof haar hele leven was uitgewist, achtergelaten als een leeg vel papier.

Met een zucht duwde Emily zichzelf langzaam omhoog, haar spieren protesteerden bij elke beweging. Haar hoofd bonsde alsof er een orkest van hamers in haar schedel speelde. Ze wreef over haar slapen, hopend dat de beweging de pijn zou verlichten, maar het enige wat het deed was haar nog meer duizelig maken.

Ze keek om zich heen, haar blik viel op een smalle, kronkelende weg die voor haar uitliep, omringd door dichte bossen aan weerszijden. De bomen leken als wachters te zijn, hun takken reikten naar de hemel als uitgestrekte armen, hun bladeren fluisterden geheimen die Emily niet kon verstaan.

Een gevoel van angst bekroop haar terwijl ze zich afvroeg waar ze was en hoe ze hier was beland. Had ze een ongeluk gehad? Was ze ontvoerd? Het waren vragen waar ze geen antwoord op had, vragen die als spoken door haar geest dwaalden en haar verstand probeerden te verwarren.

Een stem in haar hoofd fluisterde dat ze hier weg moest, dat ze moest vluchten voor wat er ook maar in deze donkere, mysterieuze plaats op de loer lag. Maar waar naartoe? En wie kon ze vertrouwen?

Met een zucht duwde Emily zichzelf overeind, haar spieren schreeuwden van protest. Maar ze negeerde de pijn, haar vastberadenheid om antwoorden te vinden brandde helder in haar borstkas als een vlam die niet gedoofd kon worden.

Ze zou ontdekken wie ze was, waar ze vandaan kwam, en wat er ook maar op haar pad kwam, ze zou er niet voor terugdeinzen.

Emily begon te lopen, haar voeten knarsten op de grindweg onder haar. Ze wist niet waar deze weg naartoe leidde, maar ze wist dat ze erachter moest komen. Haar leven hing ervan af.