Evin bütün kapılarını kapatıyorum çünkü açık kapı fobim var. Biraz değişik değil mi? Biraz.
Şaka bir yana nedensizce yalnızlıktan korkuyorum. "Kapıları kapatınca bir bok değişiyor sanki "dediğinizi duyuyorum. Evet bi şey değişmiyor ama daha güvende hissediyorum kendimi. Odamdaki favori köşeme gittim ve yerleştim. Soğuk kahvemi de ihmal etmedim tabii. Reels izlerken bi mesaj geldi.
User12147712 : Yalnızsın de mi?
Kumsssati: Napcan
User12147712: Sadece ne yaptığını sormak
istedim
Kumsssati: İsteme o zmn
User12147712: Kırıldım;(
Kumsssati: Off yuru git kendi işine bak. Hadi engelliyom Allaha emanet ol.
User12147712 : Tamam. Olacaklardan ben sorumlu değilim.
Bu kullanıcıyı engellediniz.
Ben niye bu kadar boş şeylerle uğraşıyorum? Belki de ben değil onlar benle uğraşıyodur. Tefonum çaldı. Dayım arıyordu.
"Efendim day-"
"Kumsal eşyalarını topla hemen."
"Niye nold-"
"Soru sorma ve hızlıca toparlan geliyoruz biz."
"Tamam."
Sesi çok endişeli geliyodu. Ne olduğunu merak etsem de bana acele etmem söylenmişti. Hızlıca çantama kıyafetlerimi, kulaklığımı ve fotoğraf makinemi koyup sokağa çıktım. 2-3 dk sonra dayimlar geldi. Arka koltuğa oturup kemerimi bağladım. Halam on koltukta,dayımın yanında oturuyordu. Yüzünü aynadan görebiliyodum ve gördüm de. Ağlamaktan gözleri silmişti.
"Hala noldu?"
"Kumsal.."
"Hala uzatmadan söyle noldu?"
"Annen.."
"Anneme noldu? Bişey mi olmuş anneme?" Diye sorular sordum.
"Yıldız olmuş kızım.."
"Ne.....?"
O an sanki bütün dünya başıma yıkıldı. Babam zaten yoktu, ben 2 yaşındayken vefat etmiş. Kardeşim de doğduktan 1 hafta sonra vefat etmişti. Annem benim; hem babam, hem annem, hem de kardeşim olmuştu. Artık o da yoktu. Tek ben vardım. Bu acımasız Dünya ve ben. Nasıl ayakta kalacaktım? Nasıl devam edecektim hayatıma? Dayanmam lazımdı. Pes etmemem gerekiyordu. Onlar da bunu isterdi zaten. Hep ayakta kalmamı. Güçlü bi kadın olmamı.
Olamazdım ki.
Yapamazdım.
Dünya = 1
Kumsal Kaya = 0
